910 10

910 - "Tajemnice Biblii" - Walter-J�rg Langbein

Wstecz /
Spis Treści /
Dalej

X. Kabała i maszyna do produkcji manny
Wróćmy jednak jeszcze do Starego Testamentu i Arki
Przymierza. Ten najważniejszy przedmiot kultu Izraelitów był
czczony jako szczególna świętość nie tylko dlatego, że
umożliwiał porozumiewanie się z Jahwe. Poza przekazanymi osobiście
przez Boga kamiennymi tablicami z Dziesięciorgiem Przykazań znajdował
się tam podobno dzban z manną. Co to było?
Manna była jakoby jedynym pożywieniem Izraelitów w czasie
ich czterdziestoletniej wędrówki po pustyni. Niejasna jest
jednak sama nazwa tego boskiego pokarmu. Już w Starym Testamencie
próbuje się wyjaśnić pochodzenie tego słowa. Kiedy Izraelici
zobaczyli mannę .po raz pierwszy, pytali: „Co to jest?”
– po hebrajsku man hu (II Mojż. 16, 15). Stąd wzięło się
podobno określenie manna. Słowo man(n)a znane jest także w
języku melanezyjskim, a znaczy tam „nadprzyrodzona boska
pomoc”. Dla mieszkańców wyspy Wielkanocnej mana
oznaczała siłę, dzięki której latający bogowie, podobni
synom Bożym, aniołom i demonom Starego Testamentu, pomagali ludziom.
Wedle Biblii manna wyglądała jak „coś drobnego niby szron na
ziemi. [...] miała smak placka z miodem” (II Mojż. 16, 14 i
31). W Einsichten über die Heilige Schrift napisano
słusznie: „Żadna znana dziś substancja naturalna nie odpowiada
w pełni biblijnemu opisowi manny, nie można jej więc chyba utożsamiać
z jakimś znanym nam produktem” [Einsichten über die
Heilige Schrift, Selters 1992, s. 271.].
Właśnie tego próbuje jednak dokonać współczesna
teologia. Uważa się, że dla ludzi końca XX wieku cuda są nie do
zaakceptowania, a więc rzeczy pozornie nadprzyrodzone próbuje
się na siłę wcisnąć w gorset codzienności. Czy może zatem dziwić, że
kościoły na świecie cieszą się coraz mniejszym zainteresowaniem
wiernych?
Wyraża się więc przypuszczenie, że manna jest białawą,
słodką wydzieliną produkowaną przez Cocciddae, czerwce
żerujące na krzakach tamaryszku. Przypuszczenie to wysunął już w 1823
roku Christian Gottfried Ehrenburg. Wydaje się ono jednak mało
wiarygodne. Z jednej strony pokarm ten byłby znany tamtejszym ludom
koczowniczym, nikt by się więc nie ważył mówić o cudzie Bożym.
Z drugiej strony Stary Testament podkreśla, że w każdy siódmy
dzień tygodnia manny na polu nie było (II Mojż. 16, 25). Upada zatem
wyjaśnienie, że był to produkt naturalny. A może tamaryszkowe czerwce
zorganizowały się w związki zawodowe i wywalczyły sobie jeden dzień
wolny w tygodniu?
Stary Testament zawiera na temat manny rozproszone wzmianki, na
które często nie zwraca się uwagi. Tak więc psalmista mówi
o „zbożu z niebios” (Ps. 78, 24), o „chlebie
niebieskim” (Ps. 105, 40). W hebrajskim oryginale czytamy o
„chlebie silnych” (Ps. 78, 25). W wielu przekładach
oddaje się to okreslenie jako „chleb anielski”.
Prawdopodobnie przez „silni” należy rozumieć „aniołów”.
Istoty te zostały w innym miejscu określone mianem „potężni
siłą” (Ps. 103, 20). Czy więc przez określenie „chleb
silnych” należy rozumieć mannę? Książka Einsichten über
die Heidige Schrift powołuje się na Nowy Testament: „a
został on dany przez aniołów” (Gal. 3, 19) [Ibidem, s.
271.].
Jeżeli manna służyła aniołom jako stały pokarm, to ich wymagania
dotyczące jadłospisu nie były zbyt wygórowane. Nawet
Izraelici, którzy podczas wędrówki przez pustynię
naprawdę nie wiedzieli, co do ust włożyć, mieli już tego monotonnego
pożywienia po dziurki w nosie. Mówili, że „zbrzydł [im]
ten nędzny pokarm” i wzniecili bunt przeciw Jahwe, który
za karę wysłał na burzących się ,jadowite węże, które kąsały
lud, i wielu z Izraela pomarło” (IV Mojż. 21, 5-6).
Sięgnijmy znowu do Einsichten über die Heilige Schrift.
Czytamy tam: „A może określenie »chleb silnych«
wskazuje co najwyżej na to, że pochodzi z nieba, tam bowiem mieszkają
»silni«” [Ibidem.].
Maszyna do produkcji manny
Wzmianki o biblijnej mannie, zawarte w Starym Testamencie, należy
określić jako skromne. Jeżeli zechcemy dowiedzieć się czegoś więcej o
„chlebie niebieskim”, będziemy skazani na wywody
wyznawców kultu kabały.
Jednym z nich jest trzytomowe dzieło Sefer Jecirah, napisane
jakoby przez Szymona ben Jochai w II wieku n.e. Właśnie tym tekstem
zajęli się George Sassoon i Rodney Dale.
George Sassoon, urodzony w 1936 roku, wykształcenie zdobywał w
Oundle i w King's College w Cambridge, gdzie studiował. Został
inżynierem konstruktorem i rozpoczął pracę w W. G. Pye Ltd., ale
wkrótce założył w Anglii Kontraktową Organizację Badawczą,
gdzie działał jako tłumacz techniczny, rozwijając zarazem dział
elektroniczny i produkcyjny firmy.
Rodney Dale zdobywał wykształcenie w Queens College w Cambridge i
studiował, podobnie jak Sassoon, nauki przyrodnicze. Po studiach
zajął się budową maszyn i założył własną firmę. Potem dołączył do
Kontraktowej Organizacji Badawczej George'a Sassoona.
Obaj angielscy naukowcy doszli szybko do przekonania, że
ograniczając się do teologii nijak nie da się rozwikłać kwestii Arki
Przymierza i maszyny do produkcji manny, bo teolodzy nie znając się
na technice, nie mogą zrozumieć, co się naprawdę kryło za cudem tego
pożywienia. Im, którzy dysponowali odpowiednią wiedzą, zdawało
się, że zdołają tę zagadkę rozwiązać.
Początkowo z niewiarygodnym zdumieniem, z biegiem czasu rozumiejąc
wszystko coraz lepiej, Sassoon i Dale doszli do przekonania, że w
księgach kabały, zatytułowanych Wielkie Święte Zgromadzenie, Mate
Święte Zgromadzenie i Misterium pomieszczono wykłady, jakie
kiedyś Szymon ben Jochai wygłaszał dla swoich siedmiu uczniów.
Chodziło przy tym o zagadkową rzecz, określaną mianem: Przedwieczny.
Mędrzec i nauczyciel zasypał uczniów masą szczegółów,
które uważał za niezwykle istotne. Kiedy poczuł, że koniec
bliski, zwołał ich powtórnie i odpytał – leżąc na łożu
śmierci – sprawdzając, czy wszystko, co im mówił,
właściwie zachowali w pamięci. Zagadkowa wiedza nie mogła ulec
zapomnieniu. W ostatnich dniach życia przekazał uczniom jeszcze inne,
uzupełniające szczegóły.
Sassoon i Dale uznali materiał przekazany przez rabbiego za
niesłychany a zarazem niezwykle logiczny. Ich zdaniem Przedwieczny
nie był wcale jakąś nieziemską istotą mitologiczną, lecz możliwą do
zrekonstruowania, skomplikowaną maszyną do produkcji manny!
Wiosną 1976 roku przedłożyli wyniki swojej przełomowej pracy
znanemu na całym świecie czasopismu naukowemu „New Scientist”.
Opublikowano je pod tytułem Deus est machina? (Czy Bóg jest
maszyną?). W Polsce książka Sassoona i Dale'a ukazała się w 1996
roku [George Sassoon i Rodney Dale, Maszyna do produkcji manny,
Warszawa 1996.].
Przedwieczny, zwany także Starodawnym Dni lub Sędziwym, miał dwie
czaszki, jedna nad drugą. Czaszka górna zawierała górny
mózg, w którym destylowano rosę. Mózg dolny
zawierał olej niebieski. Przedwieczny miał czworo oczu, jedno
świeciło światłem wewnętrznym, trzy nie świeciły same. Obie czaszki
otaczała czaszka zewnętrzna. W jej górnej części destylowała
się woda. Po skropleniu woda wpływała do pojemnika, w którego
środku znajdowało się silne źródło światła, naświetlającego
kulturę alg, przypuszczalnie chlorelli.
Kultura alg produkowała substancję zawierającą białko –
mannę. Algi cyrkulowały w systemie rur, umożliwiającym wymianę tlenu
i dwutlenku węgla, oddając przy tym nadmiar ciepła do otoczenia.
Gotowa masa chlorelli dostawała się do pojemnika, gdzie poddawana
była dalszej obróbce. Skrobia zamieniała się w cukier słodowy,
który – po niewielkim podprażeniu – sprawiał, że
manna „miała smak placka z miodem” (II Mojż. 16, 31).
Suchy produkt gromadził się w dwóch zbiornikach. Pierwszy
opróżniano codziennie,, zapewniając Izraelitom racje żywności.
Drugi zbiornik napehuał się powoli. Zawierał mannę na dzień szósty
i siódmy. Według Sassoona i Dale'a siódmego dnia
maszynę czyszczono i konserwowano. Nie mogła ona wtedy oczywiście
produkować pokarmu.
W tym kontekście należy zwrócić uwagę na dziwnie brzmiący
werset z Księgi Daniela: „I widziałem w widzeniach nocnych: Oto
na obłokach niebieskich przyszedł ktoś podobny do Syna Człowieczego;
doszedł do Sędziwego i stawiono go przed nim. I dano mu władzę i
chwałę, i królestwo” (Dan. 7, 13-14). Czy chodzi tu o
Przedwiecznego, o maszynę do produkcji manny?

Il. 15. Statki kosmiczne typu „Ezechiel” kursują
między statkiem macierzystym na orbicie a Ziemią

Il. 16. Salomon dyktuje swoje pisma. Francuska średniowieczna
iluminacja biblijna
Ale dlaczego zbliżył się do niej „na obłokach niebieskich
[...] ktoś podobny do Syna Człowieczego”? Żeby przeprowadzić
prace konserwacyjne?
Według wyliczeń angielskich naukowców maszyna produkowała
dziennie około półtora metra sześciennego manny na sześćset
osób, czyli na rodzinę wypadał mniej więcej jeden omer
(około 2,2 litra). Uważni czytelnicy Biblii wysuną na pewno
zarzut, że przez czterdzieści lat po pustyni wędrowało 600 tysięcy
Izraelitów, których trzeba było zaopatrzyć w mannę.
Jeśli jedna maszyna mogła wyżywić zaledwie 600 osób, to czy
nie potrzeba było 1000 takich maszyn? Przypuszczenie takie brzmi dość
nieprawdopodobnie. Czy z tego powodu sprawę maszyny, Przedwiecznego,
należy sprowadzić do absurdu?
W żadnym razie. Widocznie pobożni tłumacze Biblii, którzy
chcieli w szczególny sposób podkreślić znaczenie marszu
przez pustynię, popełnili błąd. Hebrajskie słowo oznaczające „tysiąc”
znaczy także „głowa”. Rozsądniejsze byłoby więc
tłumaczenie „600 głów” nie zaś „600
tysięcy”. Wyliczona przez Sassoona i Dale'a produkowana co
dzień ilość manny wystarczała właśnie dla 600 ludzi.
Wykraczałoby poza ramy tej książki, gdybym chciał analizować
wszystkie szczegóły tej skomplikowanej maszyny.
Zainteresowanym polecam więc lekturę pasjonującej pracy Sassoona i
Dale'a.
Gdzie jest dziś maszyna do produkcji manny?
Kiedy czterdziestoletnia wędrówka Izraelitów przez
pustynię dobiegła kresu w Ziemi Obiecanej, maszyna do produkcji
manny, która tak długo zapewniała im „chleb powszedni”,
stała się niepotrzebna. Na pewno cieszono się z powrotu do normalnego
pożywienia, przede wszystkim bardziej urozmaiconego.
Ale co stało się z maszyną?
Aaron próbował zachować dla przyszłych pokoleń dzban
zawierający jeden omer. Wstawił naczynie do Arki Przymierza (II Mojż.
16, 32 i 34). Kiedy jednak święty przedmiot znalazł się w Świątyni
Salomona, wspomniany dzban zniknął, a Stary Testament nie podaje,
gdzie się znajduje (por. II Sam. 6, 17).
Być może król Dawid przewiózł maszynę do Jerozolimy.
Jego syn, Salomon, zbudował dla niej świątynię. Tylko kapłani i
dostojnicy mogli oglądać urządzenie. W 587 roku p.n.e. Świątynię
zniszczono. Czy razem z maszyną do produkcji manny? Według jednego z
żydowskich przekazów historycznych maszynę udało się uratować
i ukryć w podziemnej jaskini koło Jerozolimy. Sekretne miejsce
wybrano dobrze, może za dobrze, bo gdy po kilku latach kapłani
chcieli maszynę przywieźć do Jerozolimy z powrotem, nie udało im się
jaskini odznaleźć. Czy więc urządzenia należy szukać w którejś
z podziemnych jaskiń koło Jerozolimy?

Il. 17. Podczas wędrówki przez pustynię Arkę Przymierza
przechowywano w Namiocie Zgromadzenia. Graficzna rekonstrukcja z XIX
wieku

Il. 18. Zbieranie niebieskiej manny według wyobrażenia
anonimowego artysty z drugiej połowy XV wieku
W trakcie poszukiwań tajemniczego obiektu należy jednak zachować
szczególną ostrożność. Według Sassoona i Dale'a energia do
produkcji manny pochodziła z niewielkiego reaktora atomowego.
Urządzenie nie jest więc wcale bezpieczne.
George Sassoon i Rodney Dale wychodzą z założenia, że przynajmniej
niektóre elementy maszyny do manny były przechowywane w Arce
Przymierza – zapewne części emitujące promieniowanie
radioaktywne. Arka Przymierza stanowi więc śmiertelne
niebezpieczeństwo. Kto się do niej za bardzo zbliżył, zostawał
napromieniowany, co bywało groźne dla życia. Czy w Biblii są na to
dowody?
W Starym Testamencie czytamy: „Filistyńczycy zabrali
Skrzynię Bożą i zawieźli ją z Eben-Haezer do Aszdodu. Następnie
zabrali Filistyńczycy Skrzynię Bożą i wnieśli ją do świątyni Dagona,
i ustawili ją obok Dagona. A gdy następnego dnia rano Aszdodczycy
weszli do świątyni, oto posąg Dagona leżał twarzą ku ziemi przed
Skrzynią Pańską”. Ale Arka – albo płynące z niej
promieniowanie – powaliła nie tylko Dagona: „I zaciążyła
ręka Pana na Aszdodczykach; spowodował wśród nich zniszczenia
i nawiedzał ich wrzodami odbytnicy w samym Aszdodzie i w jego
granicach” (I Sam. 5, 1-3 i 6).

Il. 19. Hermann Oberth, „ojciec podróży
kosmicznych”, w rozmowie z autorem ksiąiki

Il. 20. Wspaniały niegdyś zespół świątynny Pachacamac
jest dziś w opłakanym stanie

Il. 21 i 22. Zrekonstruowano tylko niewielką liczbę budowli
Ten krótki fragment zawiera dwie wskazówki, mogące
świadczyć o tym, że Arka Przymierza emitowała promieniowanie
radioaktywne. Po pierwsze – ludzie, którzy przebywali w
jej pobliżu, zaczynali chorować, mieli „wrzody odbytnicy”.
Po drugie – negatywne działanie dotyczyło nie tylko ludzi, lecz
również okolicy.

Il. 23. i 24. Drewniany idol z Pacachamac, cudem ocalały
podczas szaleństw ślepej żądzy niszczenia hiszpańskich
konkwistadorów
Zarazy wywoływane przez Arkę opisano nie tylko w Starym
Testamencie. Musiały być tak katastrofalne, że jeden z
najważniejszych rzymskich dziejopisów, Józef Flawiusz
(ok. 37-100 n.e.), autor między innymi Wojny żydowskiej, pisze:
„Gdy Filistyni – jak o tym niedawno opowiedzieliśmy
zdobyli arkę nieprzyjaciół, zanieśli ją do miasta Azotu [...].
A w końcu Bóg rzucił na miasto Azotyjczyków i na ich
krainę niszczącą zarazę. Umierali na czerwonkę, srogą chorobę, która
z niezwykłą szybkością przetrawiała ich ciała, zanim jeszcze
odłączyły się od nich dusze w śmiertelnym ukojeniu: chodzili z
wnętrznościami przeżartymi i całkowicie wyniszczonymi przez chorobę”
[Józef Flawiusz, Dawne dzieje Izraela, cz. I, ks. VI,
I, 1, Warszawa 1993.].
Tłumacze dzieła Flawiusza na niemiecki, Johann Friedrich Cotta i
August Gfrörer, zauważyli związki z tekstem biblijnym. Swój
przekład opatrzyli następującym przypisem: „Z Pierwszej Księgi
Samuela (5, 9 i 6, 5) nie wynika dokładnie, na czym polegała ta
choroba. Józef Flawiusz ma zapewne rację, nazywając ją
czerwonką, lekarz jednak chyba by się nie zgodził z fragmentem
mówiącym, że chorym wypływały wnętrzności. Whiston raczej
słusznie przetłumaczył więc to zdanie: »wymiotowali, co zjedli«
– ale nie jest to tłumaczenie wierne. Lekarz, u którego
zasięgnięto rady, był zdania, że »wymiotowanie wnętrznościami
jest niemożliwe; Józef Flawiusz chciał zapewne powiedzieć, że
sprawiało to takie wrażenie«” [Johann Friedrich Cotta i
August Gfrörer, Die Werke des Flawius Josephus, Philadelphia
1838.].
Musimy sobie uświadomić, że lekarz komentował ten fragment tekstu
około 1830 roku. Śmiertelne skutki promieniowania radioaktywnego były
wtedy zupełnie nie znane. Dziś wiemy, czym grozi użycie bomby
atomowej. Wiemy, że zarówno opisy ze Starego Testamentu, jak i
z Dawnych dziejów Izraela są opisami skutków
napromieniowania! Śmierć nie następowała natychmiast: „zanim
jeszcze odłączyły się od nich dusze w śmiertelnym ukojeniu: chodzili
z wnętrznościami przeżartymi i całkowicie wyniszczonymi przez
chorobę”.
Przerażeni Filistyni zwrócili zdobycz Izraelitom. Jahwe
sprawił, że znów zmarło wielu ludzi: „Pan wytracił
spośród mężów Bet-Szemesz pięćdziesiąt tysięcy
siedemdziesięciu mężów za to, że zaglądali do Skrzyni
Pańskiej” (I Sam. 6, 19). Szczęścia nie miał też jeden z
Izraelitów, Uzza: „A gdy dotarli do klepiska Nachona,
Uzza wyciągnął swoją rękę ku Skrzyni Bożej i chciał ją podtrzymać
[...]. I rozpalił się gniew Pana na Uzzę, i zabił go tam Bóg
za to, że wyciągnął swoją rękę ku skrzyni, i umarł tam przy Skrzyni
Bożej” (II Sam. 6, 6-7).
Nie ma wątpliwości: ze względu na promieniowanie radioaktywne
maszyna do produkcji manny stanowiła zagrożenie dla życia. Słuszne
było więc umieszczenie tak niebezpiecznego przedmiotu kultu w
podziemnej jaskini, co opisano w niekanonicznej Drugiej Księdze
Machabejskiej, którą należy zaliczyć do tekstów
kabalistycznych. Czytamy tam: „Przybywszy tam znalazł obszerną
grotę, w której złożył Namiot, Arkę i ołtarz kadzenia. Kilku
spośród towarzyszących mu [ludzi] wróciło potem, aby
oznaczyć drogę, lecz nie mogli jej odnaleźć. Skoro się o tym
dowiedział Jeremiasz, zganił ich, mówiąc, że miejsce to
pozostanie nie znane do czasu, aż Bóg zgromadzi lud i okaże mu
miłosierdzie. Wówczas znowu pokaże Pan wszystkie rzeczy i
objawi się chwała pańska wraz z obłokiem, jak objawiła się za
Mojżesza” (Mch 2,5-8) [Pismo Święte Starego i Nowego
Testamentu, Poznań 1997.].
Jak należy rozumieć ten fragment? Według Josefa Blumricha biblijny
prorok Ezechiel nazywał wóz niebieski Jahwe „chwałą
Pana”. Czy jest to więc przepowiednia, że ów pojazd
latający powróci na Ziemię? Czy dziś, pod koniec XX wieku,
możemy prowadzić poszukiwania tak groźnej dla życia Arki Przymierza?
Z technicznego punktu widzenia – tak. Każdy metr kwadratowy
powierzchni naszej planety można przebadać z satelitów.
Bezsensowna zimna wojna przeszła wreszcie do historii i satelity
szpiegowskie mają na pewno wolne „moce przerobowe”.
Dlaczego więc nie wykorzystać ich do poszukiwań maszyny do manny? Nie
byłoby zapewne dla nich trudne w kraju tak niewielkim jak Izrael
znaleźć maleńkie źródło promieniowania radioaktywnego,
wyglądające z Kosmosu jak kropka. Dziś wiemy, jakie niebezpieczeństwo
ze sobą niesie, możemy więc przy jego wydobywaniu przedsięwziąć
wszelkie niezbędne środki ostrożności.
Czy poszukiwania się opłacą? Bez wątpienia! Odkrycie urządzenia
pozaziemskiego na naszej planecie byłoby zapewne najbardziej
fascynującym odkryciem naukowym wszech czasów. Badanie obiektu
przyniosłoby zapewne nieoczekiwane, niewyobrażalne informacje i
otworzyłoby przed ludzkością możliwości graniczące ze światem baśni.
Czy jesteśmy tego godni? Poszukiwanie tajemniczego reliktu z
czasów biblijnych wywołałoby nowy wyścig wielu państw. Kusi
nowa technika, która stoi zapewne znacznie wyżej od
dzisiejszej techniki ziemskiej.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
WSM 10 52 pl(1)
VA US Top 40 Singles Chart 2015 10 10 Debuts Top 100
10 35
401 (10)
173 21 (10)

więcej podobnych podstron