9752256934

NOTATKI Z SUPERWIZJI W OŚRODKU POMOCY SPOŁECZNEJ

pracownikiem, który tylko patrzy w dokumenty i sprawdza skrupulatnie, czy należy się zasiłek, czy nie. Ona coś innego teraz zobaczyła w pracowniku GOPS.

-Jak Ci się to udało?

- Poznałam ją lepiej. Zobaczyłam, że jest otwarta na innych ludzi - zgłosiła nam, że jej sąsiadka potrzebuje pomocy. I zaczęłam patrzeć na niąjak na partnera, a nie klienta.

Rozmowa w oparciu o punkty ankiet z planu pomocy daje poczucie klientowi, że ich los jest naprawdę ważny dla pracownika ośrodka, że komuś na nim naprawdę zależy (kilkoro klientów powiedziało to wprost pracownikom GOPS). A dla pracownika socjalnego daje okazję do zauważenia coraz więcej mocnych stron klienta. Moim zadaniem było pokazanie, że na tym też polega wspieranie klienta, nie tylko poprzez działania psychologa. Przekonanie, że od udzielania wsparcia jest psycholog, było częste na początku.

3. Interdyscyplinarny zespół specjalistów wspierających daną rodzinę.

W naszych superwizjach grupowych uczestniczą pracownicy ośrodka zaangażowani w projekcie oraz specjaliści z innych instytucji związanych z rodziną. Najliczniej reprezentowane są szkoły, świetlice i poradnie psychologiczno-pedagogiczne. Skład uczestników dobierany jest do tematu spotkania. O naszych Beneficjentach rozmawiamy w jak najszerszym gronie. Na pierwszym spotkaniu koordynator projektu Marta Tekieli z GOPS w Zabierzowie przedstawiła zadania projektu i wprowadzany model pracy socjalnej, co spotkało się z dużym zainteresowaniem. Wymiana informacji o Beneficjentach prowadzona jest w grupach „wokół” pracownika socjalnego. A ja dzielę swój czas między poszczególne grupy i włączam się w dyskusje, gdy widzę taką potrzebę, szczególnie wtedy, gdy nasila się ogólne narzekanie na trudnych klientów i brak efektów pracy „nad nimi”. Co w związku z tym możemy zrobić? Co możemy zmienić? Tym pytaniem udaje się zwrócić rozmowę w kierunku poszukiwania rozwiązań. Dzieci z jednej projektowej rodziny notorycznie przychodziły do szkoły bez odrobionych zadań. W domu nie miały warunków -wielodzietna rodzina w bardzo ciasnym mieszkaniu. Mogły zostawać po lekcjach w świetlicy szkolnej, do czego zachęcały je wychowawczynie. Nie chciały, nie potrafiły dostosować się do warunków w świetlicy. Matka była tym załamana. Ten problem mieści się w trzecim bloku planu pomocy: rozwój dzieci. Podczas spotkania pojawił się pomysł: wolontariusz, ale skąd go wziąć? Wiem, w naszym gimnazjum organizujemy samopomoc koleżeńską, to ten sam budynek, spróbujemy rozszerzyć to, gimnazjaliści będą pomagać w świetlicy.- zaproponowała pani pedagog. Przysłowie „co dwie głowy, to nie jedna” wciąż się potwierdza. I kolejny pomysł dla klientki, chętnej już do włączenia w jakąkolwiek działalność, byle wyjść z domu. W opinii psychologa i doradcy zawodowego to bardzo pomogłoby w przygotowaniu do podjęcia pracy zawodowej. Przeanalizowano, jakie umiejętności posiada klientka. Między innymi potrafi szyć i ma maszynę w domu. I wychowawczyni klasy jej dziecka wpadła na świetny pomysł, by zaangażować klientkę do pomocy w teatrzyku szkolnym - do szycia kostiumów i przygotowywaniu dekoracji. Mamy kolejny punkt planu pomocy w blokach: rozwój rodziców i rozwój społecznych stosunków rodziny. Wspólne spotkania służą nie tylko wymianie informacji i generowaniu pomysłów. To okazja do wzajemnego poznawania się, do określenia wspólnych obszarów działań. Pracownicy różnych instytucji przekonują się, jak mogą sobie wzajemnie pomóc, co warto ustalać wspólnie, by efekty były pewniejsze. A w przyszłości mają szansę przekonać się, że czas, który zainwestują w spotkania, zwróci im

5