1155788156

niści. Organizowano w nich wykłady, ćwiczenia, udostępniano pracownie i pomoce, prowadzono kolokwia i egzaminy, a przede wszystkim dokształcano na konsultacjach indywidualnych i zespołowych. Prowadzone punkty zmuszały studentów do bardziej systematycznego zdobywania wiedzy.

Innq formq pomocniczq w dydaktyce była działalność w SN-ach kół naukowych. Swój status organizacyjny otrzymały one z resortu stosunkowo późno, bo dopiero w 1967 roku ⁹⁹. Niemniej w niektórych SN-ach funkcjonowały już znacznie wcześniej, choć na nieco innych zasadach. Zarzqdzenie z 1967 roku określało członków koła na 15—30 członków. Liczbę i rodzaj kół naukowych w zakładzie miała ustalać rada studium. Brak zachowanej dokumentacji działalności tych kół nie pozwala na dokonanie głębszej analizy ich pracy. Późny okres ich formalnego powołania skłaniać może do stwierdzenia, że wpływ kół naukowych na proces dydaktyczno-wychowawczy SN-ów do połowy lat sześćdziesiqtych był raczej znikomy. Trzeba dodać, że koła naukowe pozostawały właściwie pod egidq Zrzeszenia Studentów Polskich.

Z kolei wycieczki były formq pracy dydaktycznej, która w studiach nauczycielskich odegrała znaczqcq rolę. Szczególnie miało to miejsce na kierunkach: geografii, biologii i historii. Aby jednak mogły one należycie spełniać swojq rolę, musiały być właściwie przygotowane. Każdy jej uczestnik powinien otrzymać określone zadanie. Ta forma pracy w SN podobnie jak w innych zakładach kształcenia nauczycieli była odpowiednio ceniona, a wycieczki kilkudniowe organizowane były dla każdego oddziału co najmniej raz w roku szkolnym.

Ciekawq formq pracy dydaktycznej w SN-ach były zespoły zainteresowań studentów. Zajęcia w nich prowadzone pozwalały na doskonalenie umiejętności i prowadziły do rozbudzenia zainteresowań. Zespoły te miały bardzo różne pola działania. Najczęściej były to jednak zespoły muzyczne czy wokalne, sportowe lub fotograficzno-techniczne.

W studiach nauczycielskich, jak i w pozostałych zakładach kształcenia nauczycieli, praktyka pedagogiczna spełniała doniosłq rolę i była nieod-łqcznym składnikiem procesu dydaktycznego. Stanowiła ważne ogniwo łq-czenia teorii z praktykq, uzupełniała wiadomości studentów oraz zmuszała ich do integracji całej wiedzy zdobywanej w toku studiów w poszczególnych przedmiotach.

W czasie odbywania praktyki student przede wszystkim kształcił swe umiejętności pedagogiczne, tzn. uczył się kształtowania kolektywu klasowego, sprawowania funkcji wychowawcy klasowego, prowadzenia lekcji i zajęć pozalekcyjnych, współpracy z rodzinq oraz planowania pracy nauczycielskiej. Ogrom zadań, jakie postawione były przed praktykq, stwarzał potrzebę zaangażowania do jej przygotowania dużego zespołu ludzi. Oprócz prac organizacyjnych musieli oni śledzić jej przebieg i na zakończenie dokonać

'^J!ł Zob. Dz. Urz. Min. Ośw., 1967, nr 1, poz. 10.

98