1155788203

cja, formy i metody pracy uczelni, organizacja i metody pracy samodzielnej studenta ⁸⁸.

Niskie limity przyjęć, powolny wzrost ilości kierunków, niezbyt wysoka sprawność studiów, brak doświadczeń w prowadzeniu studiów zaocznych, powodowały, że nie zajmowały one początkowo należnego im miejsca w kształceniu uniwersyteckim. Większego znaczenia nabrały one dopiero od połowy lat sześćdziesiątych.

W trakcie obrad krajowej konferencji studiów dla pracujących w Poznaniu w 1959 r. uznano, iż w związku z szybkim rozwojem nauki zrodziła się potrzeba podyplomowego kształcenia absolwentów na poziomie wyższym, zarówno w zakresie nauk matematyczno-przyrodniczych, jak i humanistycznych, kształtujących świadomość nowej inteligencji w naszym kraju. Wymienia ją nowa wersja „Ustawy” z 1958 r. w brzmieniu z 1969 roku. Potrzebę pogłębienia wiedzy i doskonalenia umiejętności przez nauczycieli i innych pedagogicznych pracowników szkół doceniały władze państwowe i oświatowe. Odzwierciedlenie tego faktu znajdujemy w „Karcie praw i obowiązków nauczyciela” z roku 1972. Nowe koncepcje dokształcania nauczycieli znalazły się w dokumencie z dnia 15 stycznia 1973 r., obejmującym ustalenia kolegiów Ministerstwa Oświaty i Wychowania oraz Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki:

Doskonalenie zawodowe nauczycieli w formie studiów podyplomowych oraz studiów specjalnych i kursów doskonalenia zawodowego mieć będzie charakter obowiązkowy, ujęty w system organizacyjno-programowy, dostosowany do potrzeb i zróżnicowanego poziomu wykształcenia nauczycieli⁸⁹.

Do dnia 15 lutego 1975 r. studia podyplomowe tworzyło specjalnymi zarządzeniami Ministerstwo Oświaty i Szkolnictwa Wyższego, a od 1972 r. (po rozdzieleniu ministerstw) Ministerstwo Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Zarządzeniem nr 3 Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki z dnia 5 lutego 1975 r. zmieniono zasady tworzenia i organizacji studiów podyplomowych w szkołach wyższych podległych temu ministerstwu. Od 15 lutego 1975 r. szczegółowy tryb powoływania studiów podyplomowych oraz zatwierdzania planów i programów studiów miał ustalać rektor uczelni. Studia podyplomowe tworzył rektor, określając liczbę miejsc, nie mniejszą

⁸⁸    J. Starościak, Problemy kształcenia zaocznego, Warszawa 1972, s. 201. Zob. też zestawienie bibliograficzne poświęcone studiom zaocznym za lata 1947—1960, zamieszczone w „Życiu Szkoły Wyższej" 1962, nr 10, s. 87—98 oraz drukowane w tym numerze wypowiedzi na temat studiów zaocznych. Poza tym następujęce opracowania: L. Bandura, Problemy kształcenia zaocznego, Warszawa 1972; tenże, Wybrane problemy studiów dla pracujących. Warszawa 1974; B. Bromberek, Sytuacja społeczno-zawodowa nauczycieli studiujących zaocznie w szkołach wyższych, Poznań 1967; Cz. Maziarz. Dydaktyka studiów dla pracujących, Warszawa 1976; Przeszkody i niepowodzenia w studiach nauczycieli pracujących, pod red. E. Zawackiej, Warszawa 1974.

⁸⁹    J. Buczkowski, Karta praw i obowiązków nauczyciela. Przepisy prawne i komentarz, Warszawa 1974, s. 82.

170