1194638631

47

Włoszech, do umiejętności innych, niedrezdeńskich artystów. Dla Fryderyka Krystiana przez długi czas punktem odniesienia i modelem wzorcowym była znakomita, 57-osobo-wa kapela Augusta III kierowana przez Johanna Adolfa Hassego, uważanego wówczas za najwybitniejszego kompozytora epoki. Porównania, jakie nieraz znajdujemy w dzienniku Fryderyka Krystiana, zwykle wypadają na korzyść muzyków z kapeli ojca.

Królewicz dwukrotnie jeszcze słuchał wspomnianej serenaty, zaś 30 czerwca uczestniczył w premierze opory Demelrio (libr. Metastasio), skomponowanej wspólnym wysiłkiem 6 miejscowych muzyków. Przygotowaniom tej premiery towarzyszyły rozliczne trudności. Leonardo Leo, mimo zamknięcia go pod strażą, nie ukończył na czas partytury i szereg a rii musiano powierzyć innym kompozytorom. Sklecono więc naprędcepasticcio, w którym mniejszy lub większy udział poza wicckapclmistrzcm mieli też Lorenzo Fago, Giuseppe di Majo, Nicolo Logroscino, Riccardo Broschi i Angelo Amorevoli. Dodatkowe kłopoty sprawiały śpiewaczki, tocząc zażarte spory kompetencyjne²⁵. Mimo to dzieło utrzymało się na scenie aż do pierwszych dni sierpnia.

5 lipca w Neapolu świętowano ,jour de la fćtc des Chars”. Na dworze królewskim wieczorem odbył się bal, otwarty wprawdzie tradycyjnym menuetem, ale zakończony nader niekonwencjonalnie, bo mazurem! Pojawienie się w r. 1738 w Neapolu egzotycznego wówczas dla Włochów polskiego tańca to spore zaskoczenie dla badacza. Tym większe, iż skromny zapis zrobiony ręką Fryderyka Krystiana („Enfin cette bcllc fete ce finit par une Masura”) uznać należy za pierwsze znane dziś świadectwo zastosowania nazwy „mazur”, w piśmiennictwie używanej na szerszą skalę dopiero od lat pięćdziesiątych XVIII w.²⁶. Wykonanie tego tańca podczas wspomnianego balu miało niewątpliwy związek z obecnością w orszaku Fryderyka Krystiana muzyków polskich i niemieckich.

Nieprzerwany ciąg festynów weselnych zakończył się 10 lipca, w dniu imienin królowej, ludową „festa della Coccagna” (Cuccagna) oraz premierą La locanderia (libr. G. Federico) Pietra Auletty, jedynej opery buffa, jaka dostąpiła wówczas zaszczytu prezentacji w S. Carlo²⁷. W dwa dni później Fryderyk Krystian rozpoczął swą 2,5-mie-sięczną kurację na Ischii. Wśród niewielu dostępnych tam rozrywek poczesne miejsce zajmowała muzyka. Dwór ncapolitański kilkakrotnie przysyłał mu swych najlepszych artystów: Vittorię Tesi i Angela Amorevolego, oboistę Antonia Bcsozziego i kornecistę Bruna. Tym razem Tesi i Amorevoli już po pierwszym koncercie (24 lipca) zyskali pochlebne oceny, zarówno w dzienniku Fryderyka Krystiana, jak i Wackcrbartha. Związek tych opinii, czytanych zapewne z wielką uwagą przez Augusta III, z późniejszą wieloletnią działalnością Amorcvolego w Dreźnie i w Warszawie wydaje się wielce prawdopodobny. Także Antonio Besozzi, który przybył na Ischię z powodu uroczystości urodzinowych królewicza (przypadały one 5 września), musiał zachwycić Fryderyka Krystiana bardziej, niżby to wynikało z zapisów uczynionych przezeń w dzienniku. Wszak w 8 miesięcy później, 28 i 29 maja 1739, Besozzi koncertował w Rzymie już jako muzyk Augusta III i przejście znakomitego wirtuoza z kapeli neapolitańskicj do drezdeńskiej musiało się odbyć w wyniku osobistych zabiegów Fryderyka Krystiana²⁸. W Neapolu wiedziano o zamiłowaniach młodego królewicza do muzyki, toteż niektórzy spośród licznie odwiedzających go na Ischii gości przywozili rozmaitych muzyków ze sobą, inni sami popisywali się umiejętnością śpiewu i gry na klawesynie, jak diukowie Noja i Caresano czy markiz Malaspina, który od października 1738 działał w Warszawie jako