1313878855

W czasach XVIII dynastii Hatszepsut zbudowała swoją świątynię kultu pośmiertnego w Deir el-Bahari. Świątynia jest częściowa wzorowana na starszej świątyni Mentuhotepa II. Składa się z trzech tarasów, na które prowadzą rampy. Na trzecim poziomie znajduje się portyk z przedstawieniami Ozyrysa w postaci tzw. posągów ozyriackich. Senenmut, dworzanin Hatszepsut, był twórcą świątyni i piastunem jej córki. Reliefy w Świątyni Hatszepsut przedstawiają sprowadzenie mirry z krainy Puntu.

Późniejsza tradycja uznała Hatszepsut za uzurpatorkę, choć nie była jedyną kobietą faraonem. Władczyni była najpierw regentką, ale w drugim lub siódmym roku panowania koronowała się na faraona. Pierwsze przedstawienia, pochodzące z początku panowania, ukazują ją jako kobietę, ale późniejsze jej wizerunki ukazywały ją już jako mężczyznę, bo było to korzystniejsze pod względem politycznym.

Świątynia w Deir el-Bahari wyznaczyła pewien kierunek w budowie świątyń. Świątynia Amenhotepa III nie dotrwała do naszych czasów. Pozostały tylko dwa gigantyczne obeliski-figury, które zdobiły wejście do świątyni. Grecy nazwali je Kolosami Memnona.

Amenhotep III kazał wznieść założenie pałacowe w Malkata w Tebach. W pobliżu wykopano sztuczne jezioro. Ziemia z niego wykopana widoczna jest do dziś na powierzchni. Kompleks pałacowy był olbrzymi, mieścił komnaty pałacowe Amenhotepa III, apartamenty dam haremowych oraz salę przyjęć z tronem.

Jednym z najlepszych przykładów świątyni grobowej Nowego Państwa pod względem zachowania jest świątynia Ramzesa III w Medinet Habu. Przy niej mieściło się zaplecze gospodarcze, podobnie jak przy każdej innej świątyni. Były tam biblioteki, w których gromadzono teksty religijne i medyczne. Przy świątyniach grobowych mieściły się symboliczne pałace, które król mogły być wykorzystywane przez króla w trakcie pobytu w świątyni. Pałac w Medinet Habu był przebudowywany dwukrotnie.

Władców Nowego Państwa grzebano w Dolinie Królów. Wejścia do grobów były najpierw maskowane, później powołano policję nekropolii, która chroniła groby. Grób królowej Hatszepsut był jednym z pierwszych grobów w Dolinie Królów. Znajduje się on dokładnie naprzeciw jej świątyni kultu pośmiertnego, po drugie stronie masywu skalnego. Miał plan nieregularny. Późniejsze groby budowano już na regularnym planie, najpierw w postaci linii łamanej z jednym kątem (XVIII dynastia), a potem linii prostej (XX dynastia). Grobowce wykuwano w skale. Mumię władcy umieszczano w ostatnim pomieszczeniu, w kamiennym sarkofagu. Ściany dekorowano reliefami i malowidłami. Księga Amduat (Księga tego, co jest w zaświatach) jest inskrypcją z grobów władców. Występowała w wielu wersjach, ukazywała barkę boga słońca, na której płynął też zmarły władca. Inskrypcja taka, zwana Księgą Dnia i Nocy, opisująca drogę słońca przez 12 godzin nocnych, znajduje się w komorze grobowej Ramzesa VI z XX dynastii. Momentem kulminacyjnym podróży były narodziny słońca z ciała bogini Nut.

Pod koniec Nowego Państwa ograbiono wszystkie grobowce władców z wyjątkiem niewielkiego grobowca Tutanchamona. Złodzieje wchodzili tam dwukrotnie, ale zostali spłoszeni. Znaleziono tam sarkofag, w którym była mumia z maską pośmiertną wykonaną ze złota. Sarkofag miał kształt ciała ludzkiego, także był nakryty złotą maską. W grobie znaleziono też biżuterię. Wierzono, że Słońce wyłoniło się z kwiatu lotosu. Boginie opiekuńcze chroniły zmumifikowane szczątki faraona.

Grobowce rzemieślników wykonujących groby królewskie również były bogato zdobione. Byli to wybitni rzemieślnicy, którzy budowali po wiele grobów. Żyli w osadzie Deir el-Medina, która zachowała się do naszych czasów kompletnie, w niewielkich domach. Osada otoczona była murem z cegły mułowej. Domy składały się z 4 pomieszczeń: przedsionka-kaplicy przodków, salonu dla gości, sypialni, części gospodarczej i kuchni pod gołym niebem wraz z piwniczką. Na dach, na którym czasami spano, prowadziły schody. Osada nie była dostępna dla osób

14