1464647527

-    sprawność działania - czyli umiejętność dopasowania się do potrzeb i oczekiwań klientów;

-    innowacyjność - oznaczającą kreowanie nowatorskich rozwiązań;

-    odpowiedzialność społeczną - znajdującą swój przejaw głównie w podejmowaniu działań w obszarach ważnych społecznie.

Pojęcie sektora publicznego w polskim prawodawstwie oraz literaturze przedmiotu nie zostało nigdy w sposób jednoznaczny zdefiniowany. Zasadniczo przyjmuje się, że sektor ten obejmuje wszystkie podmioty będące własnością państwową łub samorządową, jak również podmioty, w których udział kapitału państwowego i samorządowego przekracza 50% (podmioty^- o mieszanej strukturze własnościowej). Podstawowym celem działania organizacji sektora publicznego jest zawsze zaspakajanie potrzeb publicznych poprzez wykonywanie i finansowanie określonych zadań. Oznacza to, że organizacje publiczne mają charakter usługowy, gdyż efektem finalnym ich działalności są zawsze określone świadczenia ukierunkowane na społeczeństwo¹⁷. Zgodnie z rozwiązaniami przyjęty mi przez OECD w skład sektora publicznego w chodzą trzy' podstawowe kategorie podmiotów¹⁸:

-    rząd centralny lub federalny;

-    zwaązki komunalne obejmujące gminy i ich zw iązki;

-    pozostałe formy zarządu szczebli ponadgminnych.

Podstawowe różnice pomiędzy organizacjami funkcjonującymi w sferze publicznej i prywatnej dotyczą celów - w przypadku sektora pry watnego jest to realizacja interesu publicznego, co wskazuje również na charakter zaspakajanych potrzeb. Sektor publiczny ukierunkowany jest bow iem na zaspakajanie potrzeb zbiorowych w odróżnieniu od sektora prywatnego, mającego na uwadze przede wszystkim potrzeby indywidualne. Działalność organizacji publicznych w dużym stopniu jest uzależniona od czynników i wymagań zewnętrznych, wynikających z obowiązującego prawodawstwa, przyjętych rozwiązań organizacyjnych czy prow adzonej polityki. Równocześnie funkcjonowania w sferze publicznej nie determinują kategorie rachunku ekonomicznego, co nic oznacza jednak, że w zupełności są one eliminowane.

Trzeci sektor aktywności społeczno-gospodarczej tworzą organizacje, których działanie w znaczącym stopniu determinuje szeroko rozumiana społeczność. Wśród podstawowych charakterystyk tych organizacji należy wymienić zwłaszcza¹⁹:

-    niezależność w stosunku do w ladz publicznych;

-    podejmowanie działań mających na celu zaspakajanie potrzeb społecznych;

-    brak nastawienia na generow anie zysku, bez jego równoczesnego calkow itego wykluczenia;

-    znaczące wsparcie działania na pracy o charakterze dobrowolnym;

-    aktywizowanie działań obywatelskich;

-    tworzenie mechanizmów społecznej kontroli sektora publicznego.

Działanie organizacji pozarządowych tłumaczy wiele teorii, które z jednej strony

podkreślają rolę organizacji społecznych w procesie dostarczania dóbr i świadczenia usług dla społeczeństwa w obszarach, gdzie działania sektora publicznego są nieskuteczne lub ograniczone, a z drugiej łączy ich funkcjonowanie z poczuciem obowiązku społecznego oraz podejmowaniem działań na rzecz innych osób i grup²⁰.

¹⁷    Por. A. Szewczuk, M. Zioło, Zarys ekonomiki sektora publicznego, Uniwersytet Szczeciński, Szczecin 2008, s. 34.

¹⁸    Por. Sektor publiczny w Polsce i na świecie, pod red. J. Kleera, CeDeWu, Warszawa 2005, s. 64.

⁹ Por. Zarządzanie w sektorze publicznym i obywatelskim. Wybrane problemy, pod red. G. Prawelskiej -Skrzypek. Fundacja Współczesne Zarządzanie. Białystok 2006, s. 160.

²⁰ Szerzej: E. Bogacz-Wojtanowska, Modele współpracy lokalnych instytucji a rozwiązywanie problemów rynku pracy, Uniwersy tet Jagielloński, Kraków 2007, s. 22-25.

16