1468551055

ważone użytkowanie i rozwoj (4); III. Ochrona (5) oraz IV. Strategie, instytucje i budowanie potencjału (12).

Światowy Plan Działań, przyjęty podczas Konferencji w Interlaken, został zaakceptowany przez Radę ds. Rolnictwa FAO, a w listopadzie 2007 r. przez 34. sesję Konferencji FAO. Tym samym, wszystkie państwa członkowskie FAO zobowiązały się do jego wdrażania. Instytut Zootechniki Państwowy Instytut Badawczy opublikował polskie tłumaczenie tego dokumentu. Najważniejszym narzędziem do wdrażania Światowego Planu Działań są Krajowe Strategie i Plany Działań, które dostosowują priorytety, uzgodnione na poziomie globalnym, do sytuacji i potrzeb poszczególnych krajów.

Podczas 12. sesji Komisji ds. Zasobów Genetycznych dla Wyżywienia i Rolnictwa, która odbyła się w październiku 2009 r., zostały przyjęte, przygotowane przez FAO „Wytyczne do przygotowania Krajowych Strategii i Planów Działań na rzecz Zasobów Genetycznych Zwierząt”, jako narzędzie pomocne krajom w procesie przygotowania Krajowych strategii.

Podczas 12. sesji Komisji określono także szczegółowy sposób monitorowania i raportowania efektów wdrażania Światowego Planu Działań. Zgodnie z decyzją Komisji, kraje przygotowały pierwsze raporty z wdrażania Światowego Planu Działań w 2011 r., a pierwszy raport syntetyczny, opracowany przez FAO, został przedstawiony podczas 14. sesji Komisji w 2013 r. Raporty krajowe i raporty syntetyczne będą przygotowywane co cztery lata, co oznacza, że drugi raport krajowy powinien być przedstawiony w roku 2015 (FAO, 2009 a). Tym samym, Komisja ustanowiła system regularnego monitorowania zarówno zasobów genetycznych zwierząt, jak i postępów w zakresie wdrażania Światowego Planu Działań. Polska wywiązała się z tego zobowiązania, przedstawiając pierwszy raport krajowy w 2011 r.

Do 2013 r. szereg państw europejskich opracowało już Krajowe strategie (np. Dania, Niemcy, Hiszpania, Szwecja, Szwajcara, Wielka Brytania czy Ukraina), a w innych krajach prace w tym kierunku są już bardzo zaawansowane (np. Czechy, Estonia, Czarnogóra, Rumunia, Serbia, Słowacja).

Krajowa strategia wpisuje się także we wdrażanie, przyjętej przez Parlament Europejski (2012) Unijnej strategii ochrony różnorodności biologicznej do 2020 roku. Parlament Europejski, przypominając, że rolnicy gospodarują na ponad połowie terytorium UE, a Wspólna Polityka Rolna (WPR) nie ogranicza się do zapewnienia żywności i rozwoju obszarów wiejskich, ale jest ważnym narzędziem wspierającym ochronę różnorodności biologicznej, łagodzenie zmian klimatu, a także utrzymanie usług ekosystemowych, wezwał do dalszych zmian w WPR na rzecz zapewniania rolnikom należytej rekompensaty za dostarczanie tych dóbr publicznych. Parlament Europejski podkreślił niebezpieczeństwo, wynikające ze

5