1941125393

diów, a od 1959 r. rozpoczęto organizować konferencje przedmiotowe dla kierowników sekcji (zespołu skupiającego wykładowców jednego kierunku studiów). Już od samego początku konferencje te wywierały duży wpływ na kształtowanie się systemu dydaktycznego w SN-ach, a ich postulaty znajdowały swe odzwierciedlenie w wytycznych ministerialnych. Dowodem tego był wydany w 1958 r. regulamin studiów w SN ^3S.

W celu zwiększenia aktywizacji procesu dydaktycznego zezwolono dyrektorom SN-ów dzielić przedmioty na wykłady i ćwiczenia. Spowodowało to powstanie tzw. grup ćwiczeniowych. Gwarantowały one bardziej czynny udział słuchaczy w procesie dydaktycznym. Rozumienie roli ćwiczeń znalazło szybciej zrozumienie w przedmiotach matematyczno-przyrodniczych. W przedmiotach humanistycznych kształtowało się ono oporniej. Początkowo języki znalazły tu swoje uznanie, bowiem w roku szk. 1953/59 wytyczne programowe zezwalały tworzyć grupy ćwiczeniowe z języka, nie mniejsze jednak jak 15 osób, osobno dla początkujących i dla zaawansowanych. Instrukcje programowe z lat następnych coraz śmielej dopuszczają tę formę zajęć (przy równowadze 50% wykładów, 50% ćwiczeń). Na niektórych przedmiotach np.: rysunek, prace ręczne, zajęcia techniczne, gra na instrumencie, kultura żywego słowa, wychowanie fizyczne, gospodarstwo domowe, nauka kroju i szycia uważano ją za jedyną ^M. Podobny podział na grupy ćwiczeniowe obowiązywał wówczas w ZSN-ach.

Równolegle z wyodrębnianiem się grup ćwiczeniowych następowała zmiana dotychczasowej formy wykładu, pojawiły się obok wykładów kursowych formy przekazu: problemowe, monograficzne. Każda z nich w zależności od celów dydaktycznych mogła mieć charakter wprowadzający, podający, konsultacyjny czy syntetyzujący.

Takie traktowanie głównych form dydaktycznych, które utrwaliły się w SN-ach już na początku lat sześćdziesiątych, podyktowane było przede wszystkim intensywnością procesu kształcenia (2 lata studiów). To z kolei wpływało na wyrobienie u słuchaczy nawyku samokształcenia ^#7.

Wprowadzenie grup ćwiczeniowych spowodowało dalsze doskonalenie się tej formy dydaktycznej. Ze względu na charakter przedmiotu wyodrębniono następujące typy ćwiczeń:

1. Ćwiczenia laboratoryjne, szczególnie występujące na kierunkach fi zyki z chemią i biologii.

2. Ćwiczenia praktyczne, występujące na kierunkach zajęć praktyczno-technicznych, wychowania plastycznego, wychowania fizycznego, geografii.

3. Ćwiczenia pedagogiczne i w zakresie przedmiotów wspólnych — występujące w przedmiotach: psychologii, higienie szkolnej, pedagogice, me todyce (nauczania początkowego).

⁹⁵ Zob. Dz. Urz. Min. Ośw., 1958, nr 2, poz. 99.

⁹⁶ Zob. Dz. Urz. Min. Ośw., 1962, nr 2, poz. 16.

⁹⁷ Zob. M. 2 y t o m i r s k a, Z. Radwan, op. cit., s. 53.