1650026263

INŻYNIERIA ŚRODOWISKA - MŁODYM OKIEM TOM 5,2014

rozkładalnej i charakteryzującej się wysokim stopniem zapotrzebowania na tlen, gwałtownym rozwojem masy bakteryjnej oraz obniżeniem substancji stałych w osadzie.

-    II faza - polega na utlenieniu nagromadzonych substancji zapasowych. W etapie tym, dochodzi do wyczerpanie się substancji organicznych łatwo rozkładalnych, kiedy to szybkość obumierania biomasy przewyższa szybkość wzrostu. Bakterie uzyskują energię przez samoutlenianie substancji komórkowych. Zachodzi wtedy proces autooksydacji protoplazmy komórkowej, który w przypadku braku odpowiedniej pojemności buforowej przyczynia się do obniżenia odczynu. W tej fazie widoczne jest zmniejszenie zapotrzebowanie na tlen oraz zmniejszenie masy bakteryjnej.

-    III faza - zachodzi tu w dalszym ciągu proces wewnątrzkomórkowego oddychania, zapotrzebowanie na tlen ciągle maleje, natomiast w porównaniu do fazy II ilość masy bakteryjnej zmniejsza się tylko w niewielkim stopniu.

Należy zaznaczyć, iż II i III faza jest nazywana tlenową stabilizacją [20].

Tlenowa stabilizacja jest procesem opartym na tlenowym rozkładzie masy organicznej w „warunkach głodu” określanym jako respiracja endogenna. Podstawowymi parametrami technologicznymi procesu są: zawartość tlenu rozpuszczonego, odczyn, wiek osadu, temperatura, szybkość zużycia tlenu.

Do metod tlenowej stabilizacji osadów ściekowych możemy zaliczyć:

a)    stabilizację symultaniczną (uzyskiwaną przez przedłużone napowietrzanie), która przeprowadzana jest równocześnie z procesem oczyszczania ścieków w komorach osadu czynnego. Głównie stosowana jest w małych oczyszczalniach ze względu na prostotę procesu. Do jednego z warunków wykorzystania procesu można zaliczyć długi wiek osadu i niskie obciążenie. Ponadto, nie zalecana jest ona do systemów z biologicznym usuwaniem fosforu i denitryfikacją, które wymagają krótszego wieku osadu.

b)    stabilizacja prowadzona jest w wydzielonych komorach w temperaturze otoczenia. Charakteryzuje się napowietrzaniem osadu w wydzielonych zbiornikach, z lub bez okresowego odprowadzania wody nadosadowej. Mikroorganizmy utleniają rozkładalne związki organiczne zawarte w tych osadach, a następnie dokonują samoutlenienia własnej biomasy. W ten sposób otrzymujemy osad stabilny, zawierający niewiele substancji mogących ulegać rozkładowi. Dodatkowo, przy odprowadzaniu osadu wymagane jest okresowe wyłączanie napowietrzania celem jego zagęszczenia. Stosowanie procesu uzasadnione jest w oczyszczalniach o wielkości do 2000 - 3000 m³/d.

15