2091577113

wanie pytania: „Kto ty jesteś”, sprawdzając następnie, jaka odpowiedź człowieka (symbol „A£”) pojawi się na wejściu (INPUT). Rozkaz trzeci jest tzw. rozkazem warunkowym, jeśli (IF) odpowiedź człowieka brzmiała „Polak mały”, to (THEN 6) następował skok do rozkazu numer 6. Jeśli rozmówca odpowiedział co innego, wykonywany był kolejny czwarty rozkaz i komputer drukował „Przepraszam, nie było rozmowy”. Gdybyśmy więc dialog wiedli w duchu przedstawionego wierszyka, to jego przebieg zaskoczyłby niejednego laika:

KTO TY JESTES?

Polak mały.

JAKI ZNAK TWÓJ?

Orzeł biały.

W PORZĄDKU, RÓB SWOJE.

Powyższy przykład sprowadzał się właściwie do pięciu ściśle sprecyzowanych kwestii i dwóch prostych decyzji. Nie sposób aż tak kategorycznie limitować przebiegu rozmów komputerowych z prawdziwego zdarzenia — trzeba być przygotowanym na rozmaite wypowiedzi partnera (człowieka) i mieć w zapasie możliwie największą ilość odpowiedzi. Ale nawet w przepastnych pamięciach zewnętrznych nie da się przechowywać dziesiątków tysięcy zdań, jakie mogą ewentualnie paść lub jakimi należałoby replikować. Dlatego też wynaleziono słowa kluczowe.

Zbiór słów kluczowych umieszczony w pamięci komputera składa się najczęściej z kilkudziesięciu wyrazów. Niektóre są zawsze potrzebne („ja”, „ty”, „jest”, „będzie”, „są”), obecność innych zależy od przedmiotu planowanej rozmowy („matka”, „ojciec”, „kocha”, „nienawidzi”-lub-„data”, „nazwa miasta”, „ilość biletów”). Ponumerowane słowa kluczowe grupuje się, np. w pary („mój-twój”,*'„mną-tobą”). Pozwala to maszynie na kontynuowanie dia-