2251773817

Sio'*tr §U'fo o* Woj^lchi Slo^i* »lo«_# ^reict Pod oliceakie^o Ko-»**ł«lu Zb órbi *o lol*tc'«o SpoHo

12.1.1935 —31.V.1936

Te daty w tytule to zomknięto przestrzeń w czasie. Okres kilkunastu miesięcy. Napozór nic nie znaczqce cytry, a ied-nok okres ten zowiero w sobie piękny owocny wysiłek. Tern piękniejszy, ze nie uięty w korby przymusu, o dobrowolny. Społeczeństwo przeżywa okres pewnego zobojętnienia na rzeczy stojące poza myślą o codziennym chlebie, o codziennych troskach, o kryzysie. Żyjemy wydoje się napozór tylko troską |ok związać koniec z końcem. |ok przetrwać. Mówię, że nopozór i to |est prawda. Bo gdy stworzymy sobie jakąś ideę, ickąś myśl przewodnią, to wówczas znika opatjo, znika troska o żołądek i całkowicie pochłania nos myśl, aby jaknajszybciej. joknojołiorniej - ideę naszą zrealizować, myśl noszą ubrać w realne szoty.

Taka idea. taka myśl powstała w korpusie podoficerskim w dniu 12 stycznia 1935 roku. Przypominam sobie z |okq zdecydowaną wolą, jak entuzjastycznie przyjęliśmy do wiadomości i odczytaną rezolucję, chociaż ta rezolucja w czyn wprowodzona nie usuwoło trosk życia codziennego, nie znosiło kryzysu gospodarczego. Przeciwnie. Wprowadzono w czyn nakłada na nas obciążenia materjalne. Nikłe, ale przy innych dość poważne.

Już ciężej nom przyszło rozstać się z myślą, że efekt naszej rezolucji nie da nam tego co było naszą podnietą przy uchwalaniu uchwały. Nie do nom zwycięstwo w Challenge u 1936 r. o czem marzyliśmy wszyscy w dmu 12 stycznia. Żołn ierz do wszystko z siebie, jeżeli wzomion z o to uzyska dla swych trudów, dla ofiar - zwycięstwo. 2 chwilą, gdy challenge został zniesiony, o naszo ofiarność miała być skierowaną ku innym celom, znocznie przerastającym zwycięstwo w kilkunoslodniowei imprezie choUengeowej. wówczas wydało się nam, że poparcie rozbudowy lotnictwa sportowego, iesł czemś, co możliwości uzyskamo zwycięstwa odsuwa na dalszy plan. Zowocholiśmy się.

Temu wahaniu przypisaliśmy odmówienie poparcia naszej akcji przez 1 7 pułk piechoty ,74 pułk piechoty, 20 ułonów

i 13 pal Odmówili oni wpłacania składek no rzecz lotnictwa sportowego. Uważali, że lotnictwo sportowe to sprawo której poparcie nie do nos należy. Oddali uchwalone przez siebie na challenge kwoty no inne cele. Może równie szlachetne, może równie dlo Państwa niezbędne, ale z ogółem nie paszli. Poszli swoją drogą. Toki był pierwszy odruch wahania.

Reszta wytrwała Uznała, że popieranie lotnictwa sportowego jest rzeczą wielką, iesł zadaniem godnem poporcio żołnierskiego. Lotnictwo sportowe, nie odbiega niczem od lotnictwo wojskowego. Jest równie potrzebne, jok to, które wojsko chrzci mianem lotnictwo bojowego. Dlatego, wielką i niezaprzeczoną dla rozbudowy lotnictwa wojskowego oddał przysługę korpus podoficerski, fundując eskadrę sportową. Takim bowiem efektem końcowym zakończyła się nasza akcjo. Przysłowie mówi, że nie początek stanowi o wartości pracy, ale jej zakończenie.

Proca nasza trwało prawie siedemnaście miesięcy. W ciągu tego okresu przeżywaliśmy chwile radości i chwile drobnych wprowdzie, ole momentów mniej rodo-snych.

Jeżeli zacznę od tych smutnych, oby później mieć możność zakończyć na weselszych, to muszę zacząć od najgłębszego wahania, od momentu, kiedy do nos dotarła wieść, że chollenge u nie będzie. Gdyśmy tę wieść otrzy-moli, gdy znikło z przed oczu zwycięstwo jokieśmy sobie wszyscy obiecywali w r. 1936, gdy znikło nadzieja, że być może «nasz» aparat pilotowany wprawną ręką podoficero pierwszy przeleci linję mety — to wówczas pierwszem pytaniem jakieśmy sobie postawili, było, o co teraz? Co będzie z naszą uchwałą, co będzie z naszemi nadziejami, co będzie z noszą zamierzoną akcią. czy ma się spalić na panewce, czy ma przejść do historji uchwał, które z entuzjazmem. przez jednogłośne podniesienie rąk są uchwalone, oby nigdy me wejść w życie, oby me przynieść realnego pożytku?

Drugiem pytaniem jakieśmy sobie postowili, to było pytonie, jak przyjmie tę wieść ogół podoficerski. Przecież tok jak my w zarządzie, tak i cały ogół myślał o zwycięstwie, marzył o tryumfie płatowca pilotowanego przez podoficera w turnieju chal!enge'owym. Nojgorzei trapiła nos myśl, aby nasza akcjo, o której pisało cało prasa, o której mówiło całe społeczeństwo nie stoła się przysłowiowym słomianym ogniem.

Wówczas w tern wąchaniu przyszedł nom z pomocą kochany no»z «Wiorus». Na jego łamach rzucona została myśl, oby uchwałę naszą zrealizować z korzyścią dla lotnictwo sportowego. Redaktor pan Szmagier rzucił tę myśl. Jemu mamy do zawdzięczenia wszystko co patem nastąpiło. Gdyby nie on, to kto wie, czy nasza uchwało nie słałaby się martwą liłerą. Należą się Redaktorowi Szmagierowi słowa najgorętszej podzięki, zo to. że me wahał się, ale znalazł myśl, którą w czyn wprowadziliśmy.

Teroz już łotwiej poszło. Przedewszystkiem znikło wahanie. Korpusy podoficerskie wyraziły zgodę na zmianę szyldu naszej akcji. Za poparciem przyszły skłodki. Uchwo* i ła weszło w życie, o co najważniejsze otrzymoło środki na zrealizowanie. Myśl rzucono nabrało cech reolnych, szło nasza idea ku zwycięstwu.

W miarę gromadzemo się środków, powstawały koncepcje w |aki sposób najlepiej będziemy mogli uchwały korpusów podoficerskich zreolizować. Nakazywały nam one zakupić samoloty w liczbie 20 i ufundować stypendjum. Zakupić 20 somofotów nie byliśmy w słonie, gdyż nie chcieliśmy dać lotnictwu samolotów bez silników, o no zakup silników do 20 samolotów trzebaby było znocznie większych środków. Obawialiśmy się także, że ewentualna ob-