2525392719

LISTOPAD

PRZEGLĄD TELETECHNICZNY, 1938 R., ZESZYT ll.

339

większość rozmów jest załatwiana bezpośrednio na właściwych stanowiskach SW i SP. Do przesyłania tej niewielkiej ilości kartek zamówieniowych, wystarczy całkowicie transporter pasowy, który może być wykonany w kraju i jest przytem dużo tańszy od poczty pneumatycznej.

Centrale międzymiastowe, wyposażone w tego rodzaju stanowiska robocze oraz odpowiednio zaprojektowane schematowo, będą przygo-wane do wykonywania połączeń, zarówno systemem ruchu szybkiego, jak i systemem ruchu z oczekiwaniem. Z obydwoma formami ruchu międzymiastowego będziemy jeszcze spotykać się w naszych centralach międzymiastowych. Dopiero jak nasza sieć międzymiastowa zostanie należycie rozbudowana, będzie można pomyśleć o całkowitym wprowadzeniu ruchu szybkiego do naszych central międzymiastowych. Obecnie, nowe centrale muszą być tak projektowane, aby obie formy ruchu mogły być w nich w miarę potrzeby stosowane.

Ruch szybki. Przez ruch szybki rozumiemy, według nowych warunków, taką formę ruchu międzymiastowego, która polega na tym, że abonent zamawiający rozmowę międzymiastową załatwiany jest przez telefonistkę SW bez względu na to, czy żądane połączenie międzymiastowe zostanie zrealizowane natychmiast, czy też po upływie pewnego czasu. Zdarzyć się może, że w żądanym kierunku nie ma w chwili zamówienia wolnego obwodu międzymiastowego i telefonistka SW dopiero po pewnym czasie będzie mogła zająć żądany obwód. Jeżeli po upływie tego czasu, który nie powinien jednakże przekraczać 15 minut, telefonistka SW załatwi żądane połączenie, to połączenie takie jeszcze nazywamy jako załatwione ruchem szybkim.

Jeżeli w jakimś kierunku czas oczekiwania na połączenie przekroczy 15 minut, to telefonistki SW są powiadamiane przy pomocy sygnalizacji optycznej, uruchamianej przez kierownictwo centrali, aby kartki zamówieniowe dla danego kierunku przesyłane były do załatwiania na stanowiska SPK. Tę formę ruchu międzymiastowego przyjęto określać, jako ruch z oczekiwaniem.

Z kolei ruch szybki międzymiastowy można podzielić na dwie odmiany, a mianowicie: na ruch szybki bez sprawdzenia numeru i na ruch szybki ze sprawdzeniem numeru abonenta.

Jak wiadomo, abonent uzyskuje połączenie z centralą międzymiastową przez wybranie jedno- lub dwucyfrowego numeru. Wybranie to łączy go z jednym z wolnych obwodów zgłoszeniowych, które w nowych centralach międzymiastowych kończą się w polu wielokrotnym wywoławczym na stanowiskach SW. Telefonistka SW, łącząc z kolei sznurem abonenta wywołującego z obwodem międzymiastowym, może bezpośrednio w sposób prosty wykonać żądane połączenie międzymiastowe. Połączenia międzymiastowe wykonane w ten sposób określa się, jako wykonane ruchem szybkim bez sprawdzania numeru. W wielu krajach, zwłaszcza anglosaskich, stosuje się obecnie tylko ruch szybki po obwodach zgłosze-oiowych bez sprawdzania numeru abonenta zamawiającego. Dla kontroli jednakże, czy abonenci przy zamawianiu nie podają fałszywych numerów, sprawdza się je na niektórych stanowiskach SW. W krajach tych naogół rzadkie są wypadki podawania przez abonentów fałszywych numerów. Abonenta, który podał fałszywy numer można wykryć, wyjaśniając z abonentem żądanym, kto z nim przeprowadzał kwestjo-nowaną rozmowę telefoniczną. Numer abonenta żądanego zawsze jest podany na kartce zamówieniowej. Oczywiście, przy tym systemie należy liczyć się z góry z pewnymi stratami, powstałymi z tego powodu, że nie zawsze uda się wykryć, kto zamawiał rozmowę. W takim wypadku aparat abonenta, który dopuścił się nadużycia włącza się na obserwację i kontroluję się skrupulatnie wszystkie rozmowy międzymiastowe, przeprowadzone z tego aparatu. Wówczas, łatwo jest już spraw^Fdzić, że nadużycie, polegające na podaniu fałszywego numeru, zostało dokonane.

W naszych warunkach system ruchu szybkiego bez sprawdzania numeru wydawał się niemożliwy, przeto opracowano w nowych centralach międzymiastowych system ruchu szybkiego z zaliczeniem opłaty na liczniku telefonicznym abonenta zamawiającego. System ten nie wymaga również sprawdzania numeru abonenta i jest korzystniejszy od poprzedniego systemu, ponieważ telefonistka SW może nie wypisywać kartki zamó wieniow-ej. Połączenia międzymiastowe wykonywane tym systemem przyjęto określać jako wykonywane ruchem szybkim bez-kartkowym. Ruch szybki bezkartkowy nadaje się do połączeń podmiejskich, zwłaszcza w tych centralach międzymiastowych, które posiadają dużo obwodów podmiejskich i ruch na tych obwodach stanowi duży odsetek ruchu międzymiastowego. Zaliczanie na licznikach abonenckich opłat za rozmowy w* strefach podmiejskich i w pierwszych strefach międzymiastowych nie nastręcza żadnych trudności eksploatacyjnych.

Przy obsłudze połączeń wychodzących systemem ruchu szybkiego kartkowego telefonistka wypisuje kartkę zamówieniową. Jeżeli w żądanym kierunku jest wolny obwód międzymiastowy, to telefonistka SW w^-biera zwrotnie abonenta po obwodzie pośredniczącym w celu sprawdzenia jego numeru; poczym dopiero po nawiązaniu z nim zwrotnego połączenia może telefonistka wykonać żądane połączenie międzymiastowe. W tym wypadku oczywiście obwód zgłoszeniowy zwalnia się, gdy telefonistka wybierze zwrotnie abonenta po obwodzie pośredniczącym i przymusowo odłączy go od obwodu zgłoszeniowego. Przy tego rodzaju połączeniach liczenie czasu trwania rozmowy uskutecznia się przy pomocy czasomierza włączonego w obw^ród sznura międzymiastowego. Gdy abonent zamawiający skończy rozmowę międzymiastową, zatrzymuje się czasomierz i w^rówczas jego wskazania telefonistka wpisuje do kartki zamówieniowej; służy to później jako podstawa do wystawienia abonentowi rachunku za przeprowadzoną rozmowę międzymiastową.