datności skal na uwarunkowania kulturowe stawia wysokie wymagania dla podejmowanych zabiegów adaptacyjnych i standaryzacyjnych. Większość tych wymagań uwzględniono w pracach zespołu W. Paluchowskiego (1985, t. III).
Wskaźniki Goldberga to trzy reguły wykorzystywane do diagnozy różnicowej (uwzględniamy wyniki w jednostkach „T”);
I reguła [Hd + 2Pp - Ma] - różnicuje profil „normalny” versus „dewiacyjny”. Według Goldberga punkt krytyczny znajduje się między wynikiem [123 i 124] (1972). W badaniach polskich uzyskano wynik średni = 124.37 przy odchyleniu standardowym = 29.3 (Matkowski 1985, s. 50).
II reguła [2Pp - Hy - Sc] - różnicuje profil „socjopatyczny” versus „psychiatryczny”. Goldberg określa wartość krytyczną na [10 - 11], w polskich badania (j.w.) wartość ta wynosi [6.25] przy odchyleniu [14.9] dla grupy normalnej i odpowiednio [11.6] przy odchyleniu [13.9] dla grupy dewiacyjnej.
III reguła [L + Pa + Sc - Hy - Pt] - różnicuje profil „psychotyczny” versus „neurotyczny. Punkt krytyczny według Goldberga wynosi [45], a w badaniach polskich [44.6] przy odchyleniu [15.2],
Skale kontrolne
L - (skala kłamstwa) jest ogólną miarą tendencji, do pokazywania siebie w jak najbardziej akceptowanym świetle. Wysoki wynik świadczy o takiej tendencji natomiast niski nie oznacza automatycznie jej braku. Wszystkie odpowiedzi diagnostyczne [F].
F - (skala trafności) dla całego testu określa prawdopodobieństwo ważności uzyskanych wyników. Wysoki wynik może świadczyć np. o nieuwadze badanego, niezrozumieniu treści wielu stwierdzeń lub o istnieniu głębokiej patologii.
K - skala ta stanowi czynnik wyostrzający różnice między wymiarami klinicznymi. Może sugerować istnienie obronności pacjenta, niskiej samooceny lub tzw. „plus getting tendency”.
Charakterystyka skal klinicznych
Nr 1. Hd [Hipochondria] - bada przesadne zainteresowanie funkcjonowaniem własnego ciała. Nieokreślone skargi i dolegliwości, niedojrzałość w podejściu do problemów.
Nr 2. D [Depresja] - bada głębokość klinicznie rozpoznawanych symptomów i syndromów depresji.
17