2335501863

Sieci komputerowe

Karol Krysiak protokół TCP/IP składa się z dwóch głównych protokołów warstwy transportowej TCP i UDP, więc również w nazewnictwie wprowadzony został podział.

Warstwa	TCP	UDP
Aplikacji	Strumień	Wiadomość
T ransportowa	Segment	Pakiet
Internetu	Datagram
Dostępu do sieci	Ramka

Warstwa dostępu do sieci - Ethernet

Historia

Początki Ethernetu pochodzą sprzed 1970 roku, kiedy to na uniwersytecie na Hawajach powstała sieć radiowa o nazwie ALOHANET. Sieć ta oparta była na falach radiowych i służyła do komunikacji pomiędzy wyspami.

W oparciu o ten pomysł w 1970 roku Robert Metcalfe i David Boggs z Xerox Pało Alto Research Center opracowali sieciową technologię Ethernet posługującą się kablem koncentrycznym. W 1976 r. opublikowana przez nich została praca „Ethernet: Distributed Packet Switching for Local Computers Networks” w Communications of the Association for Computing Machinery (CAM).

Formalna specyfikacja Ethernetu została opracowana przez konsorcjum trzech firm: Xerox, Intel i Digital Equipment (DEC) i opublikowana w 1980 roku. Ethernet został zaadaptowany przez Institute of Electrical and Electronics Engineers, który w roku 1985 ustanowił standard IEEE 802.3. Od tego roku całość wyposażenia Ethernetowego jest tworzona według standardu IEEE 802.3, jednak nadal określa się ją mianem Ethernet.

Działanie protokołu

Protokół stosowany w sieciach Ethernet powstawał poprzez ewolucję kolejnych metod transmisji danych. ALOHA

Jest to najstarsza z metod. Stosowana jest w rozległych sieciach radiowych. Nadawca rozpoczyna nadawanie w dowolnym momencie, a po wysłaniu całej ramki, oczekuje od odbiorcy na potwierdzenie dotarcia informacji. W przypadku większego ruchu protokół bardzo szybko doprowadza do hhghghwania łącza przez kolejne kolizje (równoczesne nadawanie sygnału, powodujące zniekształcenie danych).

CSMA (carrier sense multiple access)

W tym protokole nadawca przed wysłaniem ramki nasłuchuje czy łącze jest wolne. Funkcję tę nazywamy: funkcją rozpoznawania stanu kanału transmisyjnego (carrier sense). W tym przypadku, kolizje następują jedynie, gdy dwóch nadawców rozpocznie równocześnie nadawanie, upewniwszy się przedtem o wolnym łączu. Sygnał jest transportowany pomiędzy nimi w skończonym odcinku czasu t. Przykładowo, jeżeli obaj zaczną nadawanie równocześnie, to dla każdego z nich łącze będzie wolne. O wystąpieniu kolizji zorientują się dopiero po czasie t. W przypadku wykrywania kolizji poprzez ciągły nasłuch stanu łącza danych, nie ma już potrzeby wysyłania potwierdzenia, ponieważ każda stacja wie, czy jej dane doszły poprawnie, czy tez zostały zniekształcone i należy je powtórzyć.

CSMA/CD (carrier sense, multiple access with collision detection)

W tej metodzie po wykryciu kolizji (w przypadku jak poprzednio), nadajnik uznaje, że transmisje należy powtórzyć - ponieważ dane w łączu są już zniekształcone przez sygnał drugiego nadawcy. Jednak nie przerywa natychmiast transmisji, aby zwolnić łącze. Nadaje jeszcze przez jakiś czas, aby zwiększyć prawdopodobieństwo wykrycia kolizji przez innych użytkowników.