2711906793

zbioru i jego opracowania, objęli instruktażem wszystkie biblioteki w województwie. Dojeżdżali do odległych bibliotek gromadzkich, dokształcali się na kilkutygodniowych kursach bibliotekarskich w Jarocinie. Praca z bibliotekami wiejskimi nie była łatwa, zatrudnieni pracownicy często ledwie czytali, znajomość alfabetu była niekompletna, a konieczność prowadzenia katalogów uważano za fanaberie. W tym pionierskim okresie działalności bibliotekarzami byli prawie wyłącznie nauczyciele-społecznicy, którzy prowadzili prace oświatowe organizowane na dużą skalę, obliczone na masowy udział społeczeństwa, m.in. imprezy czytelnicze w Dniach Oświaty, Książki i Prasy, spotkania literackie z udziałem kilkuset słuchaczy, czy gigantyczne wieloetapowe konkursy czytelnicze.

Jesienią 1953 roku biblioteka wojewódzka (pod nowym kierownictwem Jadwigi Sieprawskiej) otworzyła podwoje w budynku przy ul. Piastowskiej 18. Opolanie mieli możliwość skorzystania z czytelni na 26 miejsc oraz księgozbioru liczącego 1800 tomów. Jak donosiła Trybuna Opolska, „po wartościową i kosztowną książkę już nie trzeba było jechać do Stalinogrodu czy Wrocławia”⁴. Niestety, przez wiele lat WBP musiała dzielić budynek z Pedagogiczną Biblioteką Wojewódzką, Powiatową Biblioteką Publiczną oraz innymi instytucjami.

Zmiany administracyjne w kraju w połowie lat pięćdziesiątych doprowadziły do powszechnego zjawiska łączenia bibliotek wojewódzkich z miejskimi. Tak też się stało w Opolskiem. Istniejąca od 1947 roku Miejska Biblioteka Publiczna w Opolu połączyła się w maju 1955 roku z Wojewódzką Biblioteką Publiczną. Oprócz centrali przy ul. Piastowskiej, działało 9 filii i 23 punkty biblioteczne z około stupięćdziesięciotysięcznym księgozbiorem. Na bazie dotychczasowej biblioteki miejskiej utworzono dział udostępniania. Ogółem nowo powstała WiMBP zatrudniała 22 pracowników merytorycznych. Fuzja bibliotek umożliwiła wygospodarowanie dodatkowych etatów dla działów merytorycznych: między innymi czytelnia, zyskując stałego pracownika, mogła być otwarta po południu, przestała też pełnić rolę wypożyczalni (chociaż nadal obydwie jednostki pracowały razem do końca lat sześćdziesiątych). Dział instrukcyjno-metodyczny zasiliła nowa kadra (5 osób opiekowało się 242 bibliotekami publicznymi i 47 bibliotekami związkowymi w całym województwie)⁵.

Kontakt z opolskimi bibliotekami ułatwiło wydawane od 1956 roku czasopismo fachowe Pomagamy sobie w pracy, które wkrótce stało się trybuną wymiany poglądów na tematy związane z doskonaleniem warsztatu bibliotekarzy. Początki poradnika instrukcyjno-metodycznego były skromne, pierwszy numer o objętości ośmiu stron, powielony w kilkuset egzemplarzach na spirytusowym powielaczu, ukazywał się co dwa miesiące, później co kwartał. W latach 1962-1975 pismo redagowano wspólnie z WBP w Katowicach. Z biegiem czasu pozyskano wielu autorów spoza opolskiej biblioteki - bibliotekarzy, naukowców,

(Se): Książka i my. „Trybuna Opolska” 1953 nr 215 s. 4.

Faber Mieczysław: Uczymy się wszyscy. „Pomagamy sobie w pracy” 1961 nr 3/4 s. 20.

19