Budowa, zasada działania, obliczenia i zasady doboru wentylatorów .
V=Vi+V2 przy Apc=Apci=Apc [5.2]
Rys.6. Szeregowa (b) i równoległa (a) współpraca wentylatorów.
6. Charakterystyka wentylatora
Charakterystyką maszyny nazywamy zależność podstawową między wielkościami podstawowymi charakterystycznymi dla jej pracy (również w warunkach odbiegających od normalnego ruchu).
Graficznym obrazem charakterystyki są krzywe będące wykresem funkcji wiążącej dane wielkości w odpowiednim układzie współrzędnych. Dla wentylatora charakterystykę aerodynamiczną tworzą zależności spiętrzenia całkowitego wentylatora A pc, mocy wentylatora N, sprawności wentylatora T], w zależności od jego strumienia objętości (wydajności) V przy stałej prędkości obrotowej n, czyli:
Charakterystyka aerodynamiczna dzieli się na dwa zakresy pracy: stateczny i niestateczny (pkt. A na rys.7). Użyteczny zakres pracy jest stateczny, gdy wraz ze zmniejszeniem się strumienia objętości gazu wzrasta jego spiętrzenie. Zakres pracy od strumienia objętości V=0 do odpowiadającej maksymalnemu spiętrzeniu A pc inax nazywa się niestatecznym. Praca wentylatora w tym zakresie nie jest wskazana, ze względu na niską sprawność, skłonność do powstawania pulsacji przepływającego czynnika, oraz możliwości wystąpienia silnych drgań elementów wentylatora zagrażających ich wytrzymałości. Przesunięcie się punktu pracy wentylatora w ten niekorzystny i niebezpieczny zakres objawia się zmianą dźwięku pracy wentylatora, pojawia się tzw. „buczenie”.
W przypadku współpracy zespołowej wentylatorów, np. szeregowej, charakterystykę aerodynamiczną układu uzyskuje się przez sumowanie rzędnych charakterystyk aerodynamicznych poszczególnych wentylatorów dla danego strumienia objętości gazu (rys.8).
Przy współpracy równoległej wentylatorów charakterystykę aerodynamiczną układu uzyskuje się sumując odcięte (strumień objętości gazu) każdego z wentylatorów dla danego spiętrzenia całkowitego A pc (rys.9).
Opracował: Mariusz Witczak 11