2795180270

Laboratorium Techniki Mikroprocesorowej 2 - EZ1C600 034

<pole mnemonika> - obszar przeznaczony na wpisanie symbolicznej nazwy rozkazu; w polu tym wpisuje się także tzw. dyrektywy asemblera (patrz dalej);

<pole argumentów> - obszar, którego wypełnienie jest opcjonalne - zależne od wymagań wpisanego w <polu mnemonika> rozkazu, pole to jest przeznaczone na listę argumentów rozkazu;

<pole komentarza> - opcjonalny obszar, którego początek jest identyfikowany przez znak średnika jest on przeznaczony do wpisywania dowolnego tekstu objaśniającego działania realizowane przy pomocy użytych rozkazów mikroprocesora; w szczególnym przypadku komentarz może zaczynać w dowolnym miejscu linii programu, także od pierwszej kolumny (z pominięciem pozostałych pól).

Jakkolwiek nie ma wymagań co do szerokości poszczególnych pól w linii programu, zaleca się aby <pole etykiety> i <pole mnemonika> miały stałą długość. Zabieg ten istotnie poprawia czytelność programu, a nie jest trudny w realizacji - wystarczy odpowiednio wykorzystać w edytorze znaki tabulacji.

Bardzo ważnym elementem składni języka asemblerowego są etykiety, stałe i wyrażenia.

Przez etykiety rozumie się ciągi znaków (liter, cyfr, '_’) zaczynające się literą - jest to więc typowe dla języków programowania określenie identyfikatora. Przeznaczenie etykiet w językach asemblerowych jest zależne od sposobu ich użycia:

Etykiety mogą służyć jako identyfikatory adresów w przestrzeni adresowej mikroprocesora. Asembler podczas asemblacji programu przypisuje im wtedy wartości będące adresami początkowymi rozkazów, przed którymi je użyto, np.:

tutaj:    add    hl,de    ;dodawanie liczb 2-bajtowych w NB

Etykiety mogą również reprezentować adresy początkowe struktur danych

definiowanych przez programistę w treści programu, przy użyciu

odpowiednich dyrektyw asemblera, np.:

tablica 1: dfb    12,234,0,11 ;tablica 4 elementów 1 -bajtowych

2.    Etykiety można wykorzystywać jako identyfikatory stałych programowych, używanych później w treści programu. Asembler przypisuje wtedy etykietom wartości wynikające np. z użycia ich w połączeniu z dyrektywą EQU:

CR:    EQU 13

Każde późniejsze użycie w liście argumentów identyfikatora ‘CR’ będzie równoważne z wpisaniem w jego miejsce wartości 13.

3.    Etykiety mogą identyfikować zmienne programowe, poprzez przypisanie im np. dyrektywą EQU adresu początkowego, pod którym znajduje się pierwszy bajt interesującej nas zmiennej. Przykładowo:

rok:    EQU 2006h ;zmienna przechowująca 4-cyfrowy rok

Id hl,(rok) ;HL <- bieżący rok Stałe są to wartości liczbowe lub znakowe zdefiniowane na etapie asemblacji programu lub pobierane z innych programów w procesie łączenia (linkowania). Przykładowe stałe w rozumieniu asemblera przytacza poniższa tabela.

1-3