2906543574

102

Splanimetrowanie powierzchni o różnej chłonności naturalnej w ekwi-dystancie 500 m od brzegów jeziora pozwoliło na ocenę dopuszczalnego natężenia ruchu turystycznego (w sezonie letnim). Dane o powierzchni zajmowanej przez różne klasy odporności zostały uproszczone poprzez sprowadzenie ich do hektarów całkowitych; natomiast liczbę osób przedstawiono w trzech wariantach: minimalnej — średniej — maksymalnej (tab. 23). Wychodzono bowiem z założenia, że choć w Parku Krajobrazowym do przyjęcia jest jedynie wartość minimalna, to trzeba się liczyć z tym, iż w związku z rozwojem Suwałk, jak też przewidywaną budową zakładów metalurgicznych w Krzemionce, nacisk na zasoby rekreacyjne Wigier będzie stale wzrastał, bez względu na ograniczenia i zakazy. W tej sytuacji jedynym sposobem ochrony środowiska w rejonie Wigier będzie koncentracja przewidywanego ruchu turystycznego tam, gdzie będzie on najmniej szkodliwy. Przedstawione więc wartości średnie i maksymalne określają przyrodnicze granice tej koncentracji.

Jak widzimy, chłonność naturalna terenów lądowych badanego obszaru wynosi 4 942 osoby w wariancie optymalnym, czyli mniej więcej odpowiada tej liczbie miejsc, jaka istniała w okresie 1977-1979; żadne więc rezerwy w tym względzie nie istnieją. Biorąc pod uwagę relacje w poszczególnych podregio-nach okazuje się, że znaczne przekroczenie chłonności naturalnej występuje w Starym Folwarku i Gawrychrudzie, w pozostałych natomiast liczba miejsc jest bądź to niższa od dopuszczalnej (Wigry i Bryzgiel), bądź też bliska optymalnej.

WŁAŚCIWOŚCI ZDROWOTNE TERENU (RYC. 16)

Podstawą oceny i waloryzacji warunków zdrowotnych środowiska przyrodniczego były: właściwości zdrowotne szaty roślinnej i ekshalatów glebowych, ograniczenia odzwierzęce oraz sposób insolacji i wietrzenie terenu. Dodatkowo uwzględniono bliskość jeziora Wigry jako czynnika dodatniego.

Każdy typ zbiorowisk roślinnych (leśne, zaroślowe, murawowe), realizujący się w obrębie określonej jednostki typologiczno-siedliskowej, był bonitowany w skali od 0,1 (najgorszy) do 1,0, jeśli chodzi o wskaźnik zdrowotności biocenozy (tj. właściwości zdrowotnych roślinności i ograniczeń odzwierzę-cych), następnie uzyskana średnia była przemnożona przez bonitowane wskaźniki właściwości bioklimatycznych (od 0,1 do 2,0). W ten sposób otrzymano skalę oceny od 0,01 do 2,0. Uzyskane dla każdego fragmentu terenu wartości pogrupowano na mapie w 6 klas bonitacyjnych. W pierwszej klasie (liczba punktów powyżej 1,5) znalazły się obszary najzdrowsze, o wyraźnych walorach bioterapeutycznych, w ostatniej (liczba punktów od 0,01 do 0,4) — o najniższych walorach zdrowotnych, w których przebywanie przez czas dłuższy może negatywnie odbić się na zdrowiu.

Szacunkowo obliczono powierzchnie poszczególnych klas w ekwidystancie 500 m od jeziora. Wynoszą one: I klasa zdrowotności — 119 ha, II — 249 ha;