Główne prądy, szkoły filozoficzne i filozofowie starożytności.

Filozofia - znaczy dosłownie "miłość mądrości". Pierwotnie w Grecji filozofia
tak właśnie była rozumiana - jako mądrość w ogóle, wiedza, wykształcenie.
Pierwsi filozofowie byli najczęściej nauczycielami.
Główne prądy filozoficzne starożytności.
Cynizm - szkoła filozoficzna (V/IV w. p.n.e. do IV w. n.e.) głosząca w etyce
ideał cnoty jako życia zgodnego z naturą, ideą mędrca kierującego się tylko
rozumem nie uznającego żadnych ogólne obowiązujących wartości, norm, praw i
autorytetów.
Epikureizm - jest tworem Epikura(przełom III i II w. p.n.e.); uważał on, że
celem człowieka jest szczęście, które utożsamiali z przyjemnością,
przeciwstawił je nieszczęściu, powstającemu w wyniku doznawania cierpienia;
wiedząc, że życie jest krótkie, Epikur uważał, że należy z niego korzystać,
póki trwa (carpe diem); drogą do szczęścia, a raczej środkami do jego
osiągnięcia, stanowiły cnota i rozum; Epikur nie negował istnienia bogów, ale
twierdził, że nie mogą one w żaden sposób ingerować w życie ludzi, tak więc
człowiek uwolniony od przesądów religijnych, powinien realizować swe szczęście
na ziemi prowadząc życie mądre, sprawiedliwe i cnotliwe, to przyczyniało się do
szczęścia ogółu; wszystko więc opierało się na używaniu życia i koncentracji na
dobrach doczesnych, ale ważny również umiar, gdyż zbyt usilne uganianie się za
przyjemnością może jednak wywołać cierpienie.
Stoicyzm - prezentuje zupełnie inne podejście do życia: za najwyższe szczęście
uznaje cnotę oraz wolność i niezależność (dlatego izolacja, żeby inni nie mieli
na nas wpływu) także od pragnień i emocji; ponieważ człowiek nie ma wpływu na
wiele zjawisk zewnętrznych, powinien się od nich uniezależnić przez ścisłe
panowanie nad sobą i swoimi uczuciami oraz nie kierować się w życiu uczuciami,
tylko rozumem; dobra doczesne nie dają szczęścia, dlatego człowiek nie powinien
się do nich przywiązywać;
Sceptycyzm - doktryna filozoficzna polegająca na ograniczeniu się do
obserwowaniu i powstrzymywaniu się od oceniania i wypowiadania się; w antyku
polega głównie na wątpieniu w rzeczywistość świata zewnętrznego przy
jednoczesnej wierze w świat duchowy i istnienie Boga; jest też sceptycyzm
nowożytny, polegający na wierze tylko w rzeczywistość zmysłową i jednoczesnej
niewierze w Boga;
Najwięksi filozofowie starożytności.
Sokrates - (468 - 399 p.n.e.) głosił absolutyzm i intelektualizm etyczny.
Utożsamiał dobro, szczęście, cnotę z prawdą. Ideałem dla Sokratesa była
doskonałość osobista, racjonalizm i intelektualizm etyczny czyli utożsamianie
szczęścia, dobra i cnoty z wiedzą o tym co dobre i złe. Wierzył w istnienie
absolutnego dobra i prawdę.
Platon - (427 - 347 p.n.e.) uczeń Sokratesa, twórca pierwszego systemu
idealizmu obiektywnego zwanego platonizmem. Platon uznawał dualizm świata:
świat idei (Idealny) - niedostępny zmysłom i świat materialny. Najwyższą
funkcję poznawczą miała dusza obdarzona wrodzoną wiedzą o ideach. Pisma: Uczta,
Państwo, Prawda.
Arystoteles - (384 - 322 p.n.e.) odrzucał postanowienie świata idei. Idee
pojęcie ogólne, istnieją w rzeczach, tworzących formę, która decyduje o tym
czym dana rzecz jest. Są one nie jako siłą sprawczą powodującą wszelki ruch,
działanie i stawanie się świata materialistycznego. Początek wszystkiemu dała
czysta forma, doskonała myśl, demiurg (idealna siła twórcza) zapoczątkował
empiryczne (doświadczalne) metody badań przyrodoznawczych. Stworzył naukę o
państwie. Uważał że najwyższym dobrem jest szczęście jednostki, jego gwarantem
powinno być państwo, którego obowiązkiem jest liczyć się z potrzebami
obywateli. Jest autorem Poetyki.
Cyceron - (106 - 43 p.n.e.) rzymski mówca, filozof, konsul i radca stanu. Pisał
mowy rządowe i polityczne, pisma retoryczne (sztuka wymowy), rozprawy
filozoficzne.
Marek Aureliusz - (121 - 180 n.e.) cesarz rzymski i filozof, pisał rozprawy
filozoficzne np. rozmyślania. Szerzył filozofię stoicką.
Seneka - (I w. n.e.) rzymski poeta, filozof i retoryk, wychowawca Nerona. Pisał
w duchu późnego stoicyzmu.