2964939080

Z WYCIECZKI NA GÓRNY SZLASK. 97

Z WYCIECZKI NA GÓRNY SZLASK. 97

a czuc

wróci zdrowie naszemu Panu Fararzowi, mówi kilku.

£e te słowa ze serca im płyną; — toby znów do nas przychodzili i wszystko lepiejby było“.

„A co się stało, pyta mój towarzysz, z dawnym prezesem, tym dziarskim chłopakiem, co to tak pięknie przed księciem-bisku-pem na koniu się popisywał?

„Ej! źle się z nim dzieje, brzmi smutna odpowiedź! Pycha go poprostu zaślepiła; że zgrabny był i coś więcej umiał, to myślał, że cały świat jego. To on, co do Krakowa, do tego pisma „Dyabła^a na naszego Fararza takie głupstwa wypisał".

„Źe też to w Krakowie , dziwił się inny, takie mu głupstwa wydrukowali. Ani wiedzieli kto, ani co, ani dlaczego, a zaraz drukować. Zamiast upamiętac chłopaka, to go gorzej jeszcze w złem utwierdzili. Ot! szkoda go; a może też, za łaską Bożą poprawi się!

Niewesołą tę rozmowę przerwał wesoły „Śpiew górników^:

Jestem górnik tem się szczycę,

Ze ma praca tak słynie,

Gdziekolwiek się myślą rzucę,

W każdej bywa krainie.

Węgle, kruszce, to skarb drogi, Moją ręką dobyty,

Dla każdego owoc błogi, Wszędy bywa użyty.

Choć przy pracy łożę życie,

Lecz pociechę mam z tego,

Żem potrzebny w całym świecie,

Ku wygodzie bliźniego.

Więc nucę piosnki codziennie, Do górników patronki,

Choć pod ziemią to przyjemnie, W pieczy świętej Barbarki. Lampa, kilof i naboje,

Młot i świder przy boku,

Dzielą ze mną wszystkie znoje,

Nie odstąpią mnie kroku.

W tyle skóra połyskuje,

Czapka z piórem na przodzie, Gdy się górnik wymustruje,

To jak żołnierz w paradzie.

Choć przy pracy jestem czarny,

Choć mi słońce nie świeci.

n

4

P. P. T. XXIV.