3179027442

Przeciwciałom tym nadano nazwę aglutynin niekompletnych. Do grupy tej należą przeciwciała anty-D (anty-Rh).

Okazuje się, że zasięg miejsc wiążących antygen tych przeciwciał można zwiększyć, działając na nie środkami redukującymi (powoduje to rozbicie mostków dwu siarczkowych między łańcuchami ciężkimi cząsteczki IgG). Zmienione w ten sposób przeciwciała są stosowane do identyfikacji antygenu D i D_u układu Rh.

Aglutynację zachodzącą z udziałem przeciwciał niekompletnych może przyspieszyć również obniżenie ujemnego ładunku na ich powierzchni erytrocytów. Możemy tego dokonać na drodze trawienia erytrocytów enzymami takimi jak papaina, ficyna czy bromelaina, usuwającymi reszty kwasu sjalowego.

IDENTYFIKACJA ANTYGENÓW

Określenie grupy krwi wymaga stwierdzenia ilości i rodzaju antygenów występujących na powierzchni erytrocytów.

W celu wykrycia we krwi antygenów o budowie wielocukrowej używa się często białek roślinnych lub białek bezkręgowców, mających zdolność wiązania określonych cukrów. Przykładem takiego białka jest lektyna, fitoaglutynina otrzymywana z rośliny Dolichos biflorus. Działanie wodnym wyciągiem z nasion tej rośliny (tzw. Dolichotest) pozwala odróżnić antygen Ai od A₂. Różnicę można zaobserwować gołym okiem — erytrocyty zawierające antygen Ai są aglutynowane ok. 500 razy silniej niż te z antygenem A₂. Lektyny wiążą a-N-acetylo-D-galaktozaminę A.

Fitoaglutyniny obecne w wodnym wyciągu z rośliny Bandeiraea simplicifolia dzięki swojej zdolności wiązania a-D-galaktozy pozwalają wykryć antygen B. Z kolei wyciąg z rośliny Lotus teragonolobus, której fitoaglutyniny wiążą L-fukozę, umożliwia wykrycie antygenu H (identyfikacja grupy krwi 0).

Cząsteczki krzyżowo reagujące z antygenami układu ABO znaleziono również w komórkach bakterii, w płytkach roślin i komórkach zwierzęcych — przykładem mogą być heteroaglutyniny obecne w surowicy końskiej.

We współczesnych technikach laboratoryjnych często stosuje się tzw. przeciwciała monoklonalne. Są one wytwarzane in vitro z przez klonowanie hybryd pochodzących z fuzji limfocytów B i komórek szpiczaka (nowotworu szpiku kostnego, którego komórki również pochodzą z szeregu rozwojowego limfocytów B). Powstałe hybrydy są zdolne do syntezy białek, a zarazem mają charakter nowotworowy, co zapewnia im nieśmiertelność i umożliwia długą ich hodowlę.

Przeciwciała monoklonalne przez dłuższy czas pozyskiwano z komórek mysich; dzisiaj można je otrzymać również z komórek człowieka. Stało się to możliwe dzięki wyhodowaniu myszy chimerycznych i transgenicznych. U myszy chimerycznych układ immunologiczny w całości zostaje zastąpiony ludzkim. Wyhodowanie myszy transgenicznej polega na wprowadzeniu do mysich limfocytów B genów układu immunologicznego człowieka. Po raz pierwszy dokonali tego w 1984 r. Milstein i Kochler.

Przeciwciał monoklonalnych używa się do wykrywania i określania stężenia leków, enzymów, hormonów, a także w diagnostyce, lokalizacji i leczeniu nowotworów. Przydatne są również w immunosupresji, np. po przeszczepach, lub jako odczynniki monoklonalne IgM do oznaczania układu grupowego ABO. Ponadto pozwalają na identyfikację rozmaitych innych

Pobrano z: www.med-news.pl