3197489380

Wpływ niedociśnięcia kliszy eliminuje się częściowo w trakcie korekcji błędów orientacji zewnętrznej (na podstawie punktów kontrolnych). Podobny rezultat można uzyskać na drodze rzutowego przekształcenia „płaszczyzny punktów” pomierzonych na zdjęciu w oparciu o co najmniej 4 znane punkty ramki tłowej (na zdjęciu i na etalonie); poza znaczkami tłowymi można wykorzystywać dodatkowe punkty (np. nacięte na ramce tłowej). Etalon (wzorzec) naświetla się na płycie fotograficznej o wysokiej płaskości położonej na poziomej ramce tłowej.

Przekształcenie rzutowe układów płaskich (rozdz. 4.2) pozwala obliczyć poprawne współrzędne tłowe:

a x’+ b z' + c

x =-

dx'+ez'+ I

/2.4/

fx’ + gz' + h

dx’ + ez' + 1

gdzie:

a ...h - współczynniki przekształcenia rzutowego,

x ’ z ’ - współrzędne przekształcane,

x, z- współrzędne po przekształceniu rzutowym.

Trzeba pamiętać, że podstawę korekcji tego rodzaju mogą stanowić jedynie obrazy znaczków tłowych naświetlonych promieniami które przeszły przez obiektyw - nie mogą np. być wykorzystane znaczki naświetlone przez system elektryczny; ortogonalne odwzorowanie znaczków tłowych naświetlonych przez system elektryczny jest praktycznie niezależne od niewielkich wad przylegania płyty fotograficznej do ramki tłowej - nie może więc dostarczyć informacji o tej wadzie odwzorowania.

2.3. Wyznaczanie poprawek do elementów orientacji kamer

2.3.1. Kalibracje kamer

Istotą pomiaru fotogrametrycznego jest precyzyjne geometryczne odtworzenie wiązki promieni rzucających, zarejestrowanych w postaci obrazu. Kamera pomiarowa powinna być sprawdzana co jakiś czas, jak każdy inny instrument pomiarowy, w celu kontroli czy nie nastąpiła zmiana elementów orientacji wewnętrznej kamery, odpowiedzialnych za poprawną rekonstrukcję wiązki. Obywa się to w procesie tzw. kalibracji kamery. Kalibracja kamer fotogrametrycznych ma na celu wyznaczenie następujących elementów: stałej kamery (c^),

położenia punktu głównego w układzie łącznic znaczków tłowych (xa Zo),

dystorsji obiektywu,

zdolności rozdzielczej obiektywu,

współrzędnych znaczków tłowych.

Dodatkowo, jeśli kamera zawiera siatkę reseau, określone powinny być również współrzędne siatki w układzie łącznic znaczków tłowych. Metody kalibracji kamer fotogrametrycznych dzielą się na laboratoryjne i połowę.

Metody laboratoryjne oparte są na wykorzystaniu kalibratorów wielokolimatorowych. Kalibrator składa się z dwóch, czterech lub większej liczby rzędów kolimatorów. Szerszy opis można znaleźć w literaturze [Sitek, 1991],

18