1. Diagnoza logopedyczna - odpowiada na pytanie: Jaką kompetencję językową oraz komunikacyjną i jaką wiedzę o rzeczywistości ma diagnozowana osoba i jakimi sprawnościami komunikacyjnymi dysponuje. Diagnoza obejmuje wywiad ( ogólny przebieg rozwoju, mowy, stanu zdrowia); obserwację dziecka w aktywności spontanicznej i zadaniowej; orientacyjne badanie mowy (nawiązanie kontaktu werbalnego, ilościowe i jakościowe cechy wypowiedzi, płynność, tempo). Narzędzia badawcze: Od obrazka do słowa (Rodak, Nawrocka), Kwestionariusz obrazkowy (wyrazowy) Demel, Afa - Skala (Paluch, Mikosza), Badanie słuchu fonematycznego (Styczek).
2. Wczesna postępowanie logopedyczne ma na celu: profilaktykę zaburzeń (uwzględnienie sytuacji, w których istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia opóźnionego rozwoju mowy), podejmowanie działań w obrębie narządu żucia, funkcji motorycznych, wczesne wykrywanie zaburzeń słuchu i mowy, terapię logopedyczną dzieci z opóźnionym rozwojem mowy (o zróżnicowanej etiologii), stymulację rozwoju mowy dzieci przedszkolnych (podnoszenie ich kompetencji językowej i komunikacyjnej), aktywizację rodziców w usprawnianie mowy. Główne sposoby oddziaływań to: instruowanie rodziców - masaż logopedyczny, zabawy stymulujące rozwój mowy.
3. Rodzaje ćwiczeń stosowanych w terapii logopedycznej:
> ćwiczenia oddechowe - mają na celu pogłębienie oddechu, rozruszanie przepony, wydłużenie fazy wydechowej, zapobieganie arytmii oddechowej, mówieniu na wdechu, kolizją między rytmem oddychania a strukturą wypowiedzi. Przykłady: wprawianie w ruch lekkich