348068754

104

Turys ykć

Na drodze do Kamieńca Podolskiego pozostały nam dwie miejscowości: Skałat i Sa-tanów. W tej drugiej swoistą atrakcją turystyczną jest cukrownia funkcjonująca w ruinach zamku. Późnym wieczorem dotarliśmy do Kamieńca Podolskiego.

Jest on jednym z najbardziej malowniczych miast Ukrainy. W godzinach porannych udaliśmy się na zamek, który wraz ze swoimi wieżami i basztami wyglądał tak jakby został przeniesiony w nasz świat z dawnych baśni i legend. Kamieniec Podolski jest otoczono rzeką Smotrycz (dopływem Dniestru), która w skalistym (wysokim niekiedy na 15 metrów) koiycie, opływa miasto i zamek tworząc kształt ósemki. Te naturalne warunki zapewniały bezpieczeństwo twierdzy, dlatego też do czasów nowoczesnej artylerii forteca ta była nie do zdobycia. Oprócz zamku w Kamieńcu podziwialiśmy kościół dominikanów, muiy miejskie z basztą Batorego i katedrę św. Piotra i Pawła. W katedrze atrakcją dla uczestników wycieczki był minaret pochodzący z drugiej połowy XVIII wieku i roztaczający się z niego widok na panoramę miasta. Mnie osobiście zaciekawił i zdziwił w katedrze katolickiej napis umieszczony na drewnianych schodach będących pozostałością muzułmańskiego meczetu głoszący: „Nie ma Boga nad Allacha i jego proroka Mahometa”. Kamieniec zapamiętamy nie tylko z w^falorów turystycznych, ale i ze wspaniałej zabawy w restauracji pod zamkiem i późniejszego ogniska nad brzegami Smotrycza, gdzie zachwycił nas widok zachodzącego nad zamkiem słońca.

Wykorzystując dłuższy pobyt w Kamieńcu, odwiedziliśmy znajdujący się niedaleko zamek w Chocimiu. Jak się okazało, twierdza chocimska jest z reguł)' zamknięta dla turystów, ale na szczęście zrobiono dla nas wyjątek. Z żalem trzeba stwierdzić, że ta wspaniała budowla jest mocno zaniedbana. Zwiedzając ją musieliśmy uważać na dziurawe schody i wspinać się po drabinach skleconych z grubych gałęzi drzew. Patrząc na niszczejące muiy twierdzy zamkowej trudno było nie pomyśleć, że ten piękny zabytek może podzielić smutny los innych historycznych budowli na Ukrainie. Chocim był najbardziej oddaloną miejscowością na naszej trasie, dlatego też po jego zwiedzeniu kierowaliśmy się w stronę granicy.

Z drogi powrotnej do kraju w ostatnim dniu naszej wypraw)' z wielu zwiedzanych miejscowości zapamiętałem przede wszystkim Buczacz ze słynnym ratuszem i klasztorem bazylianów oraz Brzeżany z pozostałościami po renesansowo-barokowej rezydencji Sieniawskich.

Wyprawa na Ukrainę dostarczyła nam wszystkim wielu niezapomnianych wrażeń. Wycieczkę urozmaicały malownicze krajobrazy ukraińskiej ziemi, specyficzne warunki sanitarne (brak ciepłej wody) i bogaty program tuiystyczno-poznawczy, który dzięki sprawmej organizacji mogliśmy z powadzeniem realizować. Chyba najlepiej odzwierciedlają uczucia wszystkich uczestników słowa nieustannie śpiewanej przy dźwiękach akordeonu Pawła Pietrzaka pieśni „Hej, hej sokoły....”.

Michał Luberda