3574671563

LISTOPAD

PRZEGLĄD TELETECHNICZNY. 1938 R., ZESZYT 11.

363

w zakresie 6 klas szkoły średniej i odbycie 4-mie-sięcznej praktyki wstępnej przed wstąpieniem na kursy. Selekcję kandydatów przeprowadzano dwukrotnie:    a) podczas przedwstępnej

praktyki i b) na wstępnym egzaminie konkursowym z matematyki. Nauka na kursach składała się z wykładów teoretycznych i zajęć praktycznych w pracowniach i warsztatach. Pomiędzy pierwszym a drugim rokiem nauki uczniowie odbywali praktykę na liniach i stacjach telekomunikacyjnych.

Dwuletnie kursy przetrwały 5 lat, przygotowując z poprzednim jednorocznym kursem 171 wyszkolonych techników.

W roku 1928 wprowadzono klasy równoległe tak, że ogółem było w roku szkolnym 1929/30 na kursach 206 uczniów. Klasy równoległe prowadzone były w latach 1928 — 1931.

W roku 1927 utworzono przy kursach bursę, mieszczącą się w gmachu Dyrekcji Poczt i Telegrafów przy Placu Napoleona. Początkowa bursa zajmowała powierzchnię 340 m², dając pomieszczenie 60 uczniom. W ciągu następnych paru lat pomieszczenia te zwiększono do 640 m².

Dziewięcioletnie istnienie kursów stworzyło podstawy dla przyszłej pierwszej w Polsce Państwowej Szkoły Teletechnicznej. Zebrano pomoce, zorganizowano laboratoria i warsztaty, wydano na kursach szereg podręczników. Osiągnięto więc odpowiedni poziom nauczania, lecz pozostawała jeszcze troska o nadanie absolwentom odpowiednich uprawnień.

Poczynione w tym kierunku starania uwieńczone zostały pomyślnym skutkiem, bowiem w październiku 1930 r. kurs dwuletni otrzymał nazwę Państwowej Szkoły Teletechnicznej, z nadaniem uprawnień, przysługujących w służbie cywilnej i wojskowej maturzystom szkół średnich.

Program nauczania Państwowej Szkoły Teletechnicznej objął następujące przedmioty: matematykę, fizykę, chemię, elektrotechnikę, administrację, eksploatację poczty, eksploatację telegrafów' i telefonów, telegrafowanie, wojskową służbę łączności, ratownictwo, kreślenie, telegrafię, telefonię, budowę linii napowietrznych, budowę linii kablowych, centrale telefoniczne i telegraficzne, centrale międzymiastowe, centrale automatyczne, radiotechnikę, pomiary elektryczne, rachunkowość techniczną i obrót materiałów.

Poza wykładami do programu włączono: warsztaty ślusarskie, wrasztaty kablowe i pra-cownię teletechniczną.

Ilość godzin wykładowych wynosiła w szkole 30, zaś zajęć praktycznych 18 tygodniowo. Ponadto w dalszym ciągu utrzymano dwukrotną praktykę letnią: a) liniową, występną przed nauką i b) stacyjną, pomiędzy kursem I i II.

W roku 1932 szkoła została przeniesiona do gmachu Urzędu Telekomunikacyjnego przy ul. Nowogrodzkiej 45.

W gmachu tym przygotowano specjalnie dla szkoły szereg sal wykładowych i pracowni, zaopatrując obficie laboratoria szkolne w sprzęt teletechniczny i pomoce naukowe. Bliskie sąsiedztwo szkoły z nowocześnie rozbudowanymi centralami telefonicznymi i telegraficznymi pozwoliło na wykorzystanie tych central dla zaznajamiania się uczniów z organizacją i eksploatacją nowych urządzeń.

W latach 1934 — 1936, w związku z dalszą rozbudową państwowej sieci telekomunikacyjnej, sprecyzowano dokładniej kierunki specjalizacji w szkole oraz zrewidowano odpowiednio wymagania programowe. W związku z tym, usunięto z programu eksploatację poczty, zwiększono ilość godzin przeznaczonych na naukę o urządzeniach automatycznych, wprowadzono jako nowy przedmiot wzmacniaki telefoniczne i rozszerzono pracownię teletechniczną, zwracając większą uwagę na badanie urządzeń telekomunikacyjnych, mianowicie automatów, aparatów szybkodrukujących oraz urządzeń wzmacniakowych.

Organizacja dwuletniej Szkoły Teletechnicznej nie mogła być jednak traktowana jako ostatni etap jej rozwoju ustrojowego.

Wiedza techniczna czyniła bowiem szybkie postępy i postępy te podniosły w wysokim stopniu znaczenie szkolnictwa przemysłowego, mającego decydujący wpływ na poziom zakładów przemysłowych i przedsiębiorstw. Ramy dwuletniego nauczania w szkole teletechnicznej stawały się z biegiem czasu zbyt szczupłe dla pogłębienia potrzebnych kierunków specjalizacji.

Nasuwała się konieczność dalszej rozbudowy programu i zwiększenia czasu studiów.

Zagadnienie rewizji oraz ustalenia nowego programu stawało się tymbardziej aktualne, że w całym szkolnictwie zawodowym rozpoczęto reorganizację nauczania, opartą na nowej ustawie

0    ustroju szkolnictwa z r. 1932. W zakresie szkolnictwa zawodowego celem tej reformy ustrojowej było nietylko zrównanie szkół zawodowych z ogólnokształcącymi i uporządkowanie różnorodności szkolnictwa, lecz przede wszystkim dostosowanie szkolnictwa do wymagań życia gospodarczego państwa.

Ministerstwo W. R. i O. P. w roku 1933 nakreśliło plan organizacji szkolnictwa zawodowego w myśl nowego ustroju i wskazało kierunki kształcenia zawodowego. W zakresie elektrotechniki przewidziano dwa typy szkół zawodowych: czteroletnie gimnazja i trzyletnie licea.

Prace nad programami szkół zawodowych rozpoczęto w r. 1934, realizację zaś planu organizacji szkolnictwa elektrycznego Ministerstwo W. R. i O. P. zapoczątkowało w roku szkolnym 1935/36.

W pierwszym stadium prac, główną uwagę poświęcono szkołom stopnia gimnazjalnego, następnie zajęto się opracowaniem programów i uruchomieniem szkół stopnia licealnego.

Punktem wyjścia w pracach programowych była analiza zawodu, do którego szkoła miała przygotować młodzież. Drogą licznych ankiet

1    badań, Ministerstwo W. R. i O. P. ustaliło kategorie pracowników technicznych w przedsiębiorstwach oraz wykonywane przez nich czyn-