3848093865

Spoiny I jednostronne stosuje się do grubości 4 mm. Blachy o grubości 4-^8 mm (jeśli jest możliwość spawania z dwóch stron) można również przygotować na spoinę I. W większości przypadków blachy o grubości powyżej 4 mm spawa się z uprzednim ukosowaniem. Blachy o grubości 4-r12 mm ukosuje się na V. Ścianki blachy są ukosowane pod kątem 25-Ż-30⁰, tworząc rowek o kącie 50-^60°. Pomiędzy brzegami pozostawia się odstęp 2-^3 mm, aby uzyskać dobre przetopienie metalu. Przy grubościach blachy powyżej 12 mm, gdy jest odstęp z obu stron, stosuje się ukosowanie na X. Powyżej 30 mm grubości ukosuje się na U, a gdy dostęp jest z obu stron na 21). Ukosowanie na U daje duże oszczędności elektrod i czasu spawania.

Ścieżkę metalu, którą spawacz układa przesuwając topiącą się elektrodę nazywamy ściegiem. Prowadząc elektrodę w linii prostej bez wykonywania bocznych ruchów, spawacz układa ścieg gruby i wąski, zwany ściegiem prostym. Nadając końcowi elektrody ruch wahadłowo-postępowy spawacz rozprowadza metal na większej szerokości; ścieg w ten sposób wykonany nazywamy ściegiem zakosowym.

Stopień trudności ułożenia i otrzymania prawidłowej spoiny zależy, między innymi, od pozycji spawania. Pozycję spawania określa położenie dwóch osi spoiny: podłużnej OY, będącej linią grani oraz osi przekroju OX, prostopadłej do OY i będącej osią symetrii przekroju spoiny. Gdy osie zajmują położenie jak na rys. 11, wówczas spoina jest w pozycji podolnej.

Rys. 11. Usytuowanie pozycji podolnej w przestrzeni.

Z uwagi na powyższe rozróżnia się spawanie w pozycji podolnej, nabocznej, pionowej, naściennej, okapowej i pułapowej (rys. 12).

		HaSaenna
		Pionum
Okooowa	pu/ooowa
			CD

Rys. 12. Podstawowe pozycje spawania.

Najkorzystniejszą z nich jest pozycja podolna, ponieważ tylko w tym wypadku siły grawitacji nie powodują wypływania spoiwa z rowka, a pozostałe nazywamy przymusowymi.

12