4281542208

980 elementów:    2420 elementów:

C<0

r5466.53	2358.56	14.312 1	[7227.59	4028.15	0.020 I
2361.23	5459.23	13.25 ,	C^(2)= 4028.51	7226.89	0.129 [MPa]
L 17.001	-1.023	661.195.1	l 2.8526	-2.983	699.28.1

Bardzo ważnym efektem przeprowadzonych obliczeń jest fakt, że przy tym odkształceniu e = 0.026, dekohezja w materiale już występuje dla siatki o mniejszej gęstości, natomiast w siatce o 2420 elementach dekohezja jeszcze nie występuje. Wynika to z ilości węzłów w strefie kontaktu i dowodzi dużej roli adaptacji siatki na dokładność symulacji (Rys. 5, Rys.6):

Rys. 5. Rdzeń 2420 elementów    Rys. 6. Dekohezja materiału. 980 elementów

W drugiej symulacji wyznaczono również zależność zastępczego modułu Younga od zadawanego odkształcenia wstępnego (Rys. 7). Widoczny jest wyraźnie spadek wartości moduły Younga wynikły na skutek pojawienia się dekohezji.

Zależność zastępczego modułu Younga od odkształcenia

0.022    0.023    0.026    0.03    0.2    0.4

Odkształcenie wstępne

Rys. 7. Wyraźny spadek modułu Younga spowodowany dekohezją materiału

4. Wnioski

Z przeprowadzonych symulacji wynika, ze adaptacja siatki ma bardzo duży wpływ na dokładność uzyskiwanych rozwiązań. Dotyczy to zarówno uzyskiwanych wyników jak i przebiegu symulacji.

Literatura

1.    Burczyński T., Kuś W., Brodacka A., Multiscale Modeling of Osseous Tissues, Journal of Theoretical and Applied Mechanics, 48, s. 855-870 (2010).

2.    Cyganik Ł., Adaptacyjna MES w zastosowaniach wielkoskalowych - praca przejściowa, KWMiMKM, Politechnika Śląska, Gliwice (2012).

3.    Zienkiewicz O.C., The Finite Elements Method: Its Basis and Fundamentals, Six Edition, Oxford: Butterworth-Heinemann (2005).

12