4307685705

[Rudebusch i Svensson, 1999], [McCallum i Nelson, 2000], [Sack, 2000], [Svensson, 2000], [Polito i Wickens, 2012]) główny cel banku centralnego z nieskończonym horyzontem decyzyjnym jest uwzględniony poprzez włączenie do funkcjonału celu odchylenia poziomu inflacji od celu inflacyjnego oraz poziomu luki produkcyjnej. Modele tego typu, ponieważ pozwalają na określenie optymalnych poziomów stóp procentowych, są często stosowane w badaniach empirycznych. W [Gali, 2009], [Rotemberg i Woodford, 1998] i [Woodford, 2003] autorzy wskazują, że ten typ funkcji celu, można otrzymać z mikropodstaw.

W literaturze kładziony jest nacisk na szacowanie parametrów funkcji reakcji banku centralnego jednak bez wyznaczania optymalnej reakcji. Badania empiryczne wskazują, iż reguła ta dobrze objaśnia zmiany stóp procentowych ([Taylor, 1993], [Clarida i in., 1998], [Clarida i in., 2000], [Mehra, 1999], [Judd i Rudebusch, 1998], [Woodford, 2003]), jednak nie zawsze daje precyzyjną odpowiedź na jakim poziomie należy je ustalić [Sławiński, 2011].

W artykułach, m.in. [Bali, 1999], [Clarida i in., 1999], [Orphanides i Wilcox, 2002], [Rotemberg i Woodford, 1998], [Svensson, 1997] i [Woodford, 1999], autorzy pokazali pewne empiryczne przykłady reguł stóp procentowych i porównali je z zachowaniem optymalnym banku centralnego. Svensson [Svensson, 2000] podkreśla, iż reguły typu Taylora, ponieważ jej parametry uwzględniają jedynie poziom inflacji i luki oraz ponieważ pomija ona informacje z innych zmiennych, nie można uznać za efektywną regułę polityki pieniężnej.

Dla Polski szacunki reguł typu Taylora przedstawione są, m.in. w: [Urbańska, 2002], [Baranowski, 2011], [Baranowski, 2014]. Wyniki te pokazują, że polskie władze monetarne nie reagują na lukę produkcyjną, silnie reagują na inflację i przywiązują wysoką wagę do wygładzania stóp procentowych.

Reguły celu wyznaczone są najczęściej w modelach z nieskończonym horyzontem czasowym, liniową dynamiką gospodarki i kwadratową funkcją straty (por. [Svensson, 1999],

[Rudebusch i Svensson, 1999], [Woodford, 2003]). Dla tych modeli przy użyciu teorii sterowania dla problemów liniowo-kwadratowych (por. [Whittle, 1996], [Zabczyk, 1996]) uzyskujemy jednorodne w czasie optymalne strategie polityki pieniężnej.

W ostatnich latach optymalna polityka monetarna budowana jest w ramach dynamicznych stochastycznych modeli równowagi ogólnej (modeli DSGE)

(por. [Smets i Wouters, 2003], [Smets i Wouters, 2007], [Gali, 2009]) w paradygma-

8