110
Dziennik Zarządzeń Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów
W traktowaniu całości zagadnienia, należy przede wszystkim zerwać z błędnym mniemaniem, że sam fakt posiadania broni palnej może zapewnić pełne bezpieczeństwo obiektowi czy osobie, a wyrabiać natomiast zrozumienie, że osiągnąć to można przez poznanie zasad „ochrony" tj. sposobów zapobiegania i zabezpieczenia się przed wszelkimi możliwościami grożącego niebezpieczeństwa. Broń palna w służbie pocztowej, absorbującej umysły i uwagę w innych kierunkach, może być tylko argumentem ostatetecznym i to nie zawsze pewnym.
Instruktor Pocztowej Służby Ochronnej może za zezwoleniem swego przełożonego naczelnika obwodowego urzędu udawać się do poszczególnych placówek pocztowo-teleko-munikacyjnych, ale tylko wówczas, o ile to nie pociągnie za sobą wydatków związanych z kosztami podróży. W wypadku, gdyby ze względu na ważność sprawy obecność instruktora Pocztowej Służby Ochronnej w odpowiedniej placówce p. t. była konieczną, a wyjazd ten byłby połączony z kosztami dla przedsiębiorstwa państwowego,, Polska Poczta, Telegraf i Telefon", wówczas naczelnik obwodowego urzędu winien uzyskać zezwolenie Dyrekcji w drodze telegraficznej wzgl. telefonicznej na dany wyjazd instruktora Pocztowej Służby Ochronnej.
W niektórych jednostkach eksploatacyjnych utarł się zwyczaj pozostawiania w czasie godzin służbowych niezamkniętych na klucz drzwi prowadzących z zewnątrz (np. z podwórza, ogrodu, sieni, przedsionka itp ) do wewnętrznych ubikacji służbowych, a nawet kasowych, spedycyjnych, paczkami i innych gdzie znajdują się znaczne zapasy w gotówce lub w znaczkach pocztowych względnie przesyłki wysokich wartości.
Niedbałość taka może ułatwić w znacznym stopniu napad na urząd (agencję) lub stać się pobudką do dokonania napadu, wskutek czego mogą powstać dla P. P. T. T. nieprzewidziane szkody.
Poleca się przeto kierownikom jednostek eksploatacyjnych wydać stosowne zarządzenia odnośnie zamykania drzwi na klucz przy uwzględnieniu miejscowych stosunków ruchu i dbać o to, aby wszystkie drzwi, co do których zarządzono zamykanie na klucz były istotnie podczas godzin służbowych zamykane. Sprawa ta winna być uregulowana w instrukcji z zakresu P. S. Ó.
Przy każdorazowym wpuszczaniu pracowników przychodzących do służby, wracających ze służby doręczeń itp. oraz przy wypuszczaniu pracowników opuszczających pomieszczenia służbowe, należy drzwi zamknąć na klucz i następnie skontrolować, czy drzwi te są rzeczywiście zamknięte.
Przy drzwiach prowadzących z zewnątrz do ubikacji urzędu, w których nie ma stale zajętych pracowników, należy założyć dzwonki elektryczne lub inne sygnały, za pomocą których można by wezwać pracownika zajętego w innej ubikacji do otwarcia drzwi.
Nie może być tolerowane, aby osoby niepowołane, miały dowolny dostęp do wewnętrznych ubikacji służbowych — z wyjątkiem poczekalni — gdzie jawiąc się niespostrzeżenie mogą wykraść powierzone poczcie przesyłki lub mne przedmioty wartościowe itp.
Naczelnicy urzędów mniejszych oraz kierownicy agencyj powinni klientów załatwiać zasadniczo przy okienku, a nie wpuszczać ich do wnętrza urzędu (agencji).
Równocześnie poleca się wszystkim jednostkom eksploatacyjnym uregulować szczegółowo sprawę zamykania budynku urzędu, tak na czas przerwy obiadowej, jako też na porę nocną.
W szczególności należy do zamykania urzędu wyznaczyć dwóch niższych pracowników, jednego stale wykonującego tę czynność, drugiego na czas ewentualnej nieobecności pierwszego. Pracownik ten przekonawszy się, że publiczność opuściła lokał (przedsionek itp.), powinien go zamknąć a następnie powtórnie zbadać dokładnie, czy osoby postronne nie pozostały w urzędzie, względnie czy nie zakradły się.
W sposób podobny należy uregulować sprawę zamykania bram od podwórza urzędu i kontrolowania tegoż.
Nad wskazanymi wyżej czynnościami pracownika niższego należy rozciągnąć kontrolę przez jednego z pracowników umysłowych urzędu.
Z uwagi na wzmożony ruch pieniężny, objawiający się szczególnie w pierwszych dniach każdego miesiąca i w czasie przed większymi