5194415992

170

6. TECHNIKI I METODY WYTWARZANIA CZĘŚCI MASZYN

Po zakończeniu procesu docierania proszkiem ściernym uzyskuje się 5 klasę dokładności wykonania, a chropowatość powierzchni w granicach Ra = 0,16-0,04 pm. Grubość zdejmowanej warstwy materiału obrabianego wynosi g = 0,005-0,15 mm.

Gładzenie (honowanie) to obróbka gładkościowa otworów przelotowych i nieprzelotowych prowadzona w celu poprawienia dokładności geometrycznej i zapewnienia żądanego stanu powierzchni otworu i stanu warstwy wierzchniej. Prowadzona jest z wykorzystaniem drobnoziarnistych osełek. Powierzchnia po honowaniu wykończeniowym posiada duże fragmenty o bardzo małej chropowatości powierzchni (tzw. plateau - decyduje o nośności powierzchni) i rzadko położone głębsze mikronierówności (tzw. kieszenie smarowe).

Obróbkę dobiera się najczęściej do wykończenia gładzi tulei cylindrów silników spalinowych i otworów w urządzeniach hydraulicznych, które mogą być po wytaczaniu, rozwier-caniu lub szlifowaniu, przy naddatkach obróbkowych wynoszących od 0,02 do 0,2 mm. Charakterystykę operacji gładzenia przedstawiono na rys. 6.9.

O dokładności obróbki decyduje dobór takich czynników jak: materiał obrabiany, prędkość osiowa i obwodowa głowicy, nacisk jednostkowy osełek na powierzchnię obrabianą, ciecz obróbkowa oraz materiał osełek głowicy (rodzaj, numer ziarna, spoiwo, twardość itp.).

Polerowanie, skrobanie, bębnowanie i obróbka strumieniowo-ścierna mają znaczenie pomocnicze w procesach obróbki ściernej.

Operacje te ze względu na brak możliwości uzyskania wymaganych dokładności geometrycznych kwalifikuje się raczej do obróbki powierzchni swobodnych.