5282745514

mgr inż. Robert Krawczak

Wojskowa Akademia Techniczna, Wydział Elektroniki, Instytut Telekomunikacji ul. Gen. S.Kaliskiego 2, 00-908 Warszawa tel.: [phone], fax: [phone], e-mail: [e-mail]

Konferencja naukowo-techniczna „Dzisiejsze spojrzenie na spuściznę Nikoli Tesli", Warszawa, Muzeum Techniki, 21-22 listopada 2007 r.

EWOLUCJA SYSTEMÓW TELEFONII KOMÓRKOWEJ

1.    Geneza systemów radiokomunikacji ruchomej

Pierwsze systemy radiokomunikacji ruchomej powstawały na potrzeby związane z zapewnieniem łączności organizacjom bezpieczeństwa i porządku publicznego (wojsko, policja). Wykorzystywały sieci radiowe tworzone w oparciu o mobilne wersje radiostacji lub radiotelefonów. Początek zastosowań cywilnych szacowany jest na lata 50-te [3], w których po raz pierwszy na szeroką skalę zaczęto wdrażać je w przedsiębiorstwach komunikacyjnych (w szczególności korporacjach taksówkowych) oraz ratownictwie (straż pożarna, pogotowie ratunkowe). Były to oczywiście rozwiązania oferujące wyłącznie analogową transmisję sygnału mowy. Najczęściej stanowiły wydzielone sieci z pokryciem radiowym o charakterze wyspowym w obrębie dużych aglomeracji oraz sieci organizowane doraźnie na czas transportu. Do lat 70-tych jedynymi zmianami, jakie dotyczyły tych systemów było zwiększanie obszarów pokrycia, niewielkie zmiany konstrukcyjne urządzeń wynikające z postępu technologicznego oraz tendencje do tworzenia stacjonarnych punktów styku z klasyczną siecią telefoniczną. Wiele wad tych rozwiązań (pokrycie radiowe, pojemność systemu oraz m.in. parametry urządzeń abonenckich - waga, rozmiary, czas pracy itp.) spowodowały powstanie nowej rodziny - systemów przywoławczych, których wprowadzenie przypada na rok 1975. Ich zadaniem było dostarczenie informacji jednokierunkowo do abonenta systemu, jednakże proste odbiorniki mogły działać zdecydowanie dłużej, były tanie w produkcji, a bardzo duży zasięg zapewniały sieci radiofoniczne dodające informacje przywoławcze do emitowanego sygnału radiowego.

2.    Systemy pierwszej generacji

Koniec lat 70-tych spowodował implementację dotychczasowych rozwiązań w postaci rozszerzenia możliwości stacjonarnych systemów telefonicznych. Bazując na rozbudowanej sieci telefonii przewodowej można było osiągnąć łączność z abonentami mobilnymi poprzez dodanie podsystemu stacji bazowych zapewniających komunikacją bezprzewodową na dużych obszarach. Sukcesy pierwszych takich systemów zaowocowały powstaniem standardów telefonii komórkowej pierwszej generacji takich jak: Radiocom 2000 (opracowany w 1980 roku we Francji i w pełni funkcjonujący od roku 1986), NMT (opracowany w końcu lat 70-tych i uruchomiony w 1981 roku na terenie państw skandynawskich), AMPS (opracowany w połowie lat 70-tych i uruchomiony w 1978 roku w Stanach Zjednoczonych) [3]. Dalszej ewolucji ulegały także do-