5672969321

Ocenie Oddziaływań na Środowisko z roku 1985, zgodnie z którą wszystkie projekty inwestycyjne, których koszt przekracza pewną wielkość progową podlegają obowiązkowo procedurze badania powodowanych przez nie zagrożeń ekologicznych,

Zintegrowanym Zapobieganiu i Kontroli Zanieczyszczeń (96/61/EWG).

Obowiązek rekompensowania strat wynikających z nieudolnej lub nadmiernej eksploatacji zasobów środowiska spoczywa na sprawcy. Podmiot zanieczyszczający jest odpowiedzialny finansowo za wszelkie szkody, które wynikają z jego działalności. Zasada „sprawca zanieczyszczenia płaci" „...w języku teorii ekonomii oznacza konieczność internalizacji negatywnych oddziaływań na środowisko,"[3].

Z zasady partycypacji publicznej wynika możliwość pojawienia się sytuacji, w której społeczeństwo finansuje pośrednio, w postaci dotacji budżetowych, np. zmiany technologii podmiotu degradującego środowisko.

Zasada subsydiamości opiera się na założeniu, że wszystkie działania legislacyjne i organizacyjne powinny być wykonywane na jak najniższym stopniu legislacji czy zarządzania oraz jak najbliżej obywatela. Zasada subsydiamości nie wyklucza tworzenia i stosowania rozwiązań prawnych o charakterze międzynarodowymi i transnarodowym. Zdaniem Bogusława Fiedora istnienie transnarodowego prawa i regulacji środowiskowych w UE oznacza dla Polski jednak częściowe ograniczenie suwerenności w dziedzinie ochrony środowiska przyrodniczego [3],

Zasada współpracy międzynarodowej ma charakter ogólnospołeczny i przejawia się w skali globalnej oraz regionalnej.

3. POLITYKA ENERGETYCZNA UNII

Realizacja celów ekologicznych Unii jest ściśle związana z polityką efektywnego gospodarowania paliwami i energią, będącą głównym elementem prowadzonej polityki zrównoważonego rozwoju społeczeństwa i zapewnienia konkurencyjności gospodarki kraju. Pojęcie zrównoważonego rozwoju użyte zostało po raz pierwszy w czasie I Konferencji ONZ „Środowisko i rozwój" w Sztokholmie w 1972 r. A skonkretyzowane w 1975 r. i uznane, jako „taki przebieg nieuchronnego i pożądanego rozwoju gospodarczego, który nie narusza w sposób istotny i nieodwracalny środowiska życia człowieka, nie dopuszcza do degradacji biosfery i godzi prawa przyrody, ekonomii i kultury"[5]. Rozwój gospodarczy powinien się opierać na założeniu, że społeczeństwo realizujące ideę zrównoważonego rozwoju, uznaje nadrzędność wymogów ekologicznych w prowadzonych przez siebie działaniach gospodarczych.

Polityka efektywności energetycznej Unii Europejskiej obejmuje wszystkie możliwe środki interwencji publicznej, tj. system legislacyjny, poziom cen, struktury organizacyjne, system regulacji, nowe technologie oraz bodźce ekonomiczne i fiskalne [8],

Główne cele polityki energetycznej przyjęte w Unii Europejskiej to:

•    zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego,

•    zapewnienie konkurencyjności gospodarki,

•    ochrona środowiska.

Polityka energetyczna w Unii Europejskiej przestała być polityką sektorową od 1998 r.,