628033528

194

KRONIKA NAUKOWA, SPRAWOZDANIA

Konferencja AEJ w Ottawie

Teoria, modele, treści i efekty masowego komunikowania zostały poddane dokładnej analizie badawczej w referatach, których wysłuchało około 500 uczestników konferencji, członków Stowarzyszenia d s Nauczania Dziennikarstwa (Association for Edu-cation in Journalism). Odbyła się ona w dniach od 16 do 19 sierpnia 1975 na Uniwersytecie Carleton w Ottawie, w Kanadzie.

Było to pierwsze w 58-letniej historii AEJ spotkanie, które odbyło się poza granicami USA.

Kopie referatów wygłoszonych na konferencji można, jak zwykle, otrzymać. zwracając się bezpośrednio do autorów.

Na sympozjum, oceniającym środki przekazu, Richard F. Carter i Roger A. Simpson z Waszyngtońskiego Uniwersytetu oraz W. Lee R u g g e 1 s z Instytutu Badawczego Stanforda zaproponowali model badań i sprawozdań w swoim referacie „Myślące społeczeństwo” („Minding Society”). Model uwzględnia strategię opisu, formę i centrum zainteresowania. Zdaniem autorów zarówno dziennikarz, jak i badacz mogą z korzyścią stosować ten model w porządkowaniu swoich czynności.

James W. C a r e y z Uniwersytetu Illinois w referacie „Kanadyjska teoria komunikowania: kontynuacje i interpretacje Harolda Innisa” przedstawił trwałe znaczene myśli tego teoretyka komunikowania masowego, który był poprzednikiem Marshalla McLuhana. Carey przyznaie Inniso-wi zasługę stworzenia podstaw kanadyjskiej teorii komunikowania, a także zasługę wprowadzenia czasowych i przestrzennych pojęć badawczych, które do dziś nie straciły swej wartości. To, że prace Innisa nie zostały należycie docenione — powiedział Carey — przypisać należy popularności McLuhana, brakowi zainteresowań historycznych ze strony innych uczonych, a także tematycznemu ograniczeniu prac Innisa do kanadyjskich problemów.

Referat „Wielokrotna regresja wielomianowa w badaniach komunikowania” został wygłoszony przez Roberta Kr ul la z Instytutu Politechnicznego Rensselaera i Jamesa H. Wat ta juniora z Uniwersytetu Connecticut. Badając zależności krzywoliniowe na przykładzie oglądania telewizji autorzy ukazali, że tylko obserwacja krzywoliniowej zależności pozwoliła stwierdzić, że młodzi dorośli wolą programy o największej złożoności formalnej, natomiast młodsi i starsi od nich preferują poziom niższy.

Virginia D. Fielder z Uniwersytetu Indiana mówiła o „Elementach składowych filmów dokumentalnych i modelu ich analizy”. Jej zdaniem, w krytycznej ocenie filmów dokumentalnych należy uwzględniać następujące cztery elementy: 1) przedmiot, 2) ogólny cel, 3) dominującą rolę przedmiotu lub tematu. 4) punkt widzenia. „Uwzględnienie tych składowych elementów zmusza krytyków do oceniania wszystkich istotnych aspektów filmu — wyrywkowa analiza staje się niemożliwa, ponieważ filmy dokumentalne muszą być traktowane jako całości i ponieważ każdy z elementów jest funkcjonalnie współzależny z innym elementem” — pisała V. D. Fielder.

Nadesłał dr Michael E. Bi shop

Tłumaczył Andrzej Rusinek