6355536915

40

Na potrzeby modelowych badań funkcjonowania dróg na stoku, zmodyfikowano cyfrowy model wysokościowy. Algorytm tego procesu polegał na znalezieniu linii odpływu potencjalnego opadu z każdego rastra. Każdy raster odpowiadał określonej powierzchni zlewni (25 m²). W pierwszym kroku, na cyfrowy model wysokościowy nałożono mapę sieci drogowej. Założono, że każda linia odpowiadająca drodze (wzięto pod uwagę wszystkie drogi) jest wcięta o 1 m poniżej powierzchni terenu i o tę wartość „wcięto” miejsca na modelu, po których biegną drogi (ryc. 11). Takie rozwiązanie podyktowane było stanem dróg rozpoznanym podczas kartowania. Jak wynika z obserwacji terenowych nawet do 90% dróg w zlewni może uczestniczyć w odprowadzaniu wody ze stoku. Jest to możliwe ponieważ drogi, które nie są wcięte posiadają wyraźne koleiny, rowy ułatwiające odpływ (szczególnie utwardzone), czy też bruzdy wzdłuż pola graniczącego z drogą. Sytuację normalizują przepusty pod drogami, które na drogach polnych występują sporadycznie. W rzeczywistości funkcjonują tylko w obrębie doliny, tam gdzie drogi łączą się z drogą główną bądź z ciekami.

Ryc. 11. Fragment cyfrowego modelu terenu uwzględniającego sieć dróg polnych (przewyższenie 2x)

Fragment of digital elevation model including road network (exaggeration 2x)

Opad transformowany jest w odpływ i odprowadzany po liniach zawsze prowadzących z punktu położonego wyżej do punktu położonego niżej. Na cyfrowym modelu wysokościowym terenu sytuację analogiczną osiągnięto szukając dla każdego rastra (o określonej wartości w metrach nad poziomem morza), rastra sąsiedniego położonego najniżej spośród wszystkich otaczających. Zastosowano tu algorytm opracowany na potrzeby programu 1LWIS (l lengl i in. 2003)