672580798

Rym wewnętrzno-zewnętrzny - Rytm drobiony 117

nego irersu. Wyirołuje efekt komiczny. Np.:

Zwała się Kokosznicka, z domu Jędykowi-czówna, jej wynalazek epokę stanowi.

(A. Mickiewicz: Pan Tadeusz).

Bym ujewnętrzno - zewnętrzny.

-Rym, którego jeden odpowiednik znajduje się wewnątrz, a drugi na końcu frazy wierszowej. Np.:

Czy to dobrze, czy źle: tak usypiać we

[mgle?

(J. Tuwim: Zadymka).

Rym wewnętrzny. Rym, którego odpowiedniki znajdują się wewnątrz frazy wierszowej. Np.:

Świata groźnego ucisk,

Boga strasznego rozpędy [...]

(J. Tuwim: Stowo i ciało).

W milczeniu, zamyśleniu, z gorejącą

[głową [...]

(J. Tuwim: Kartofle).

Bym wielokrotny (potrójny, poczwórny itd.). Rym o kilku (trzech, czterech itd.) odpowiednikach (np. aaa bbb). Np.:

Chłopca mego mi zabrali,

Matulu!

W świat daleki go pognali,

A ja za nim umrę z bólu,

Dałam na mszę sznur korali: Niechaj Pan Bóg go ocali,

Matulu!

(A. Asnyk: Chłopca mego mi zabrali...).

Rym wyszukany zob. Rym rzadki.

Rym wzrokowy (optyczny). Rym polegający na podobieństwie zapisu, a nie brzmienia, fonetycznie niedokładny (np. góra — pora).

Rym zewnętrzny (końcowy) Rym, którego odpowiedniki znajdują się na końcu wersów (współdziała w członowaniu fraz wierszowych). Np.:

Nim czar miłosny.

Nim cuda wiosny Porzucą nas,

Kochaj, dziewczyno !

Niech płynie wino

Z pieśniami wraz.

(W. G o m u 1 i c k i: Piosenka).

Rym żeński zob. Rym półtora-zgłoskowy.

Rymowanka. Dwuczłonowy twór językowy, złożony z części rymujących się z sobą, zwykle nie posiadający znaczenia, często o charakterze onomatopeicznym (dźwiękonaśladowczym), np. hokus-pokus, szuru-buru, tere-fere, hocki-klocki itp.

Rymy. Określenie, którego dawniej używano na utwory poetyckie; wiersze.

Por. Rytmy.

Rymy rozrzedzone. Rymy w układzie, w którym wersy rymowane są przeplatane wersami bez rymów. Jeśli brok rymu oznaczymy przez x, to będzie xaxa, axxa itp. Np.:

Smutna ta moja droga Przez pustkę mśród zamieci —

Jeno to jedno śmiatełko Na nieboskłonie mi śmieci...

Jakże długo już idę!

Jakiże kres daleki t Zda się duszy znużonej.

Że brnie już tak przez micki...

(W. Orkan: Droga).

Rytm. Zjawisko powtarzania się podobnych cząstek w obrębie jakiejś całości w czasie albo w przestrzeni. Rytm w przyrodzie jest odbiciem działania praw, w działalności człowieka — dążeniem do usprawnienia pracy przez wykorzystanie praw przyrodniczych, w sztuce jest źródłem wrażeń estetycznych.

Rytm drobiony. Rytm w wierszu, którego wersy rozpadają się na drobne człony, np. w sylabiku