683539625

II. METODYKA

EKOEDUKACJI PROZDROWOTNEJ

Współpracą międzynarodową w sprawie ochrony przyrody zajmują się Organizaqa Narodów Zjednoczonych i UNESCO - Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury. W 1968 r. odbyła się konferencja w sprawie raqonalnego wykorzystania zasobów przyrody, której efektem było opublikowanie w 1969 r. obszernego protokołu nazwanego Człowiek i biosfera albo inaczej Człowiek i jego środowisko. W tym programie wskazano na globalny, wszechludzki charakter kształcenia ekologicznego (tab. 3). W roku 1971 w Szwajcarii odbyła się I Europejska Robocza Konferencja, na której przyjęto ustawy o ochronie środowiska. Następnie w Tbilisi 1977 r. miała miejsce konferencja UNESCO i UNEP (Program Ochrony środowiska Narodów Zjednoczonych), na której ustalono strategię rozwoju ekologicznego, przyjęto także ponad 40 konkretnych punktów dotyczących ochrony przyrody. Kolejne konferenqe odbyły się między innymi w Nairobi w 1982 r., w Biczu w 1983 r., w Moskwie w roku 1987. Najważniejsze jest to, że celem wszystkich było stworzenie globalnej sieci kształtowania środowiska. Zwrócono uwagę, aby wszystkie szkolne systemy oświaty wprowadziły do programów nauczanie znajomości globalnych problemów, niebezpieczeństw, kształtowanie wiedzy na temat współistnienia człowieka z przyrodą. Twierdzi się, że najważniejszym czynnikiem rozwiązania ekologicznych problemów jest globalne wychowanie, które powinno być poparte ekologicznym kształceniem, poczynając od przedszkola, poprzez szkołę, studia, nauczycieli, skończywszy na aparacie rządowym.

28