Rozdział 2
2.1 Rys historyczny
Pierwsze systemy wykorzystujące przewody sieci energetycznych wysokiego napięcia do transmisji głosu funkcjonowały już w latach dwudziestych XX wieku. Ich zadaniem było zapewnienie łączności pomiędzy elektrowniami, stacjami transformatorowymi oraz innymi ważnymi punktami rozległej infrastruktury energetycznej. Sieci wysokiego napięcia wymagają bowiem zarządzania eksploatacyjnego, ciągłego nadzoru oraz szybkiej reakcji odpowiednich służb na wypadek awarii [1],
Potrzeba bezustannej wymiany informacji pomiędzy personelem oddalonych o setki kilometrów punktów wymusiła stworzenie niezależnego systemu komunikacyjnego, gdyż słabo rozwinięta w ówczesnych czasach sieć telefoniczna nie docierała do wszystkich miejsc. Nawet w chwili obecnej telefonizacja trudno dostępnych obiektów energetycznych jest skomplikowana, a transmisja danych w komutowanych sieciach droga i niebezpieczna ze względu na ryzyko zerwania połączenia. [1],
Chociaż napowietrzne linie wysokiego napięcia nie były tworzone z myślą
0 przesyłaniu sygnałów telekomunikacyjnych, wykazują one dobre właściwości falowodowe, umożliwiając dwukierunkową transmisję danych z niewielką mocą
1 w stosunkowo szerokim paśmie częstotliwości [1],
Techniki transmisyjne, opierające się na klasycznych, wąskopasmowych metodach modulacji amplitudy oraz częstotliwości, zastosowane zostały w kolejnych wersjach systemów z transmisją nośnej, znanych również pod nazwą CTP (ang. Carrier Trammission over Powerlines). Wydzielone na ich potrzeby pasmo częstotliwości z dolną i górną granicą odpowiednio 15 oraz 500 kHz podzielone zostało na niezależne kanały rozmowne [1],
- 12-
Transmisja sygnałów szerokopasmowych w systemie PLC z modulacją wielotonową