7025753232

NASZA POLITECHNIKA 4/2008

Profesor Janusz Magiera

Urodzi! się w 1942 r. Szkolę średnią ukończył w Nowym Sączu. W1969 r., po ukończeniu studiów magisterskich, podjął pracę zawodową w Katedrze Inżynierii Chemicznej na Wydziale Chemicznym Politechniki Krakowskiej, a pięć lat później na tym Wydziale obroni! z wyróżnieniem pracę doktorską pt. „Powierzchnia kontaktu międzyfazowego w kolumnie ekstrakcyjnej z dyskami wirującymi". Prowadził wieloletnie badania nad dyspersją wzdłużną przy przepływach wielofazowych. W ramach badań odbył roczny staż naukowy na Technische Uniwersitat Berlin pod kierunkiem prof. H. Brauera, a także półtoraroczny staż naukowy na Technische Uniwersitat Bergakademie Freiberg. Staże zaowocowały rozprawą habilitacyjną którą prof. Janusz Magiera obronił w 1986 r. na TU Bergakademie Freiberg. Od 1986 do 1987 był na rocz-

Doktor habilitowany

nym stażu zawodowym w Zakładach Farmaceutycznych Polfa (obecnie Pliva Kraków). W 1987 r. objął stanowisko docenta na PK, a w 2001 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym PK. W kwietniu 2008 r. prezydent RP nadał mu tytuł profesora nauk technicznych.

W latach 1990-1994 reprezentował Firmę „Instal" na rynku austriackim i niemieckim, W tym czasie Uniwersytet Techniczny w Wiedniu oraz Uniwersytet Techniczny w Berlinie nostryfikowały jego dyplom ukończenia studiów i nadania stopnia doktora.

Prof. Janusz Magiera rozwinął badania dotyczące rerafinacji olejów przepracowanych oraz konwersji energii słonecznej do energii cieplnej. Współpracuje z takimi uczelniami za granicą jak: Technische Uniwersitat Berlin, Technische Uniwersitat Bergakademie Freiberg, Moskiewski Państwowy Uniwersytet Inżynierii i Ekologii. W 2006 r. był organizatorem międzynarodowej, pierwszej tego typu w Polsce Konferencji „Odnawialne Nośniki Energii dla Zrównoważonego Rozwoju Miast Historycznych", odbywającej się pod auspicjami UNESCO.

W dorobku naukowym ma ponad 110 opublikowanych prac, 2 monografie (J\xiale Dispersion der Gasphase in Blasen- und Wirbelschichtsaulen ”, „Rerafinacja olejów przepracowanych"), 7 patentów oraz współautorstwo skryptów dla studentów. Jest autorem lub współautorem ponad 30 opracowań dla przemysłu, które w znacznej części zostały wykorzystane i zastosowane

Prowadzi zajęcia dydaktyczne dla studentów kierunku inżynieria chemiczna i procesowa z przedmiotów takich, jak: odnawialne źródła energii, konwersja energii słonecznej do energii cieplnej, podstawy inżynierii procesowej, przepływy wielofazowe i wymiana ciepła. Na studiach podyplomowych z zakresu odnawialnych zasobów i źródeł energii, organizowanych przez Akademię Górniczo-Hutniczą i Szkolę Ochrony i Inżynierii Środowiska im. W. Goetla, prowadzi zajęcia z przedmiotu energetyka słoneczna.

Na Politechnice Krakowskiej prof. Janusz Magiera pełnił m.in. funkcję prodziekana Wydziału Inżynierii i Technologii Chemicznej, przez dwie kadencje był dyrektorem Instytutu Inżynierii Chemicznej i Procesowej. Obecnie kieruje Zakładem Procesów Podstawowych i Urządzeń Ochrony Środowiska PK. Uczestniczy także w pracach Senackiej Komisji ds. Rozwoju Uczelni PK.

Jest członkiem Ogólnopolskiego i Międzynarodowego Towarzystwa Energii Słonecznej oraz Podsekcji Przepływów Wielofazowych Komitetu Mechaniki PAN.

Za swoją pracę uzyskał wiele nagród i wyróżnień, w tym 3 nagrody ministra nauki i szkolnictwa wyższego — liii stopnia oraz nagrodę zespołową.

Prywatnie: żonaty, ma jedną córkę. Entuzjasta literatury faktu, dobrego wina i tradycyjnej polskiej kuchni. W wolnym czasie uprawia turystykę górską i jeździ

Doktor habilitowany Beata Niezgoda-Żelasko

Urodzona 3 sierpnia 1962 r. w Krakowie. W1981 r. ukończyła krakowskie XII Liceum Ogólnokształcące. Tytuł magistra inżyniera mechanika o specjalności „systemy i urządzenia energetyczne" (kierunek: urządzenia chłodnicze i klimatyzacyjne) uzyskała na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w 1986 r, W trakcie studiów była stypendystką MNTiSZW oraz dwukrotną laureatką konkursu Primus Inter Pares,

zawodową na Politechnice Krakowskiej, na stanowisku asystenta-stażysty w Zespole Chłodnictwa i Klimatyzacji Instytutu Aparatury Przemysłowej i Energetyki. Od 1987 do 1993 r. pracowała na stanowisku asystenta naukowo-badawczego. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskała w 1992 r. na mocy uchwały Rady Wydziału Mechanicznego PK. Praca doktorska pt. „Minimalizacja kosztów inwestycyjnych i eksploatacyjnych wymienników ciepła o rozwiniętych powierzchniach wymiany ciepła" została wyróżniona. Od 1993 r. jest zatrudniona jako adiunkt w Zakładzie Chłodnictwa i Klimatyzacji Instytutu Aparatury Przemysłowej i Energetyki. 5 grudnia 2007 r. Rada Wydziału Mechanicznego PK na