Tab. 3. Właściwości najczęściej stosowanych termobimetali.
Skład bimetalu |
Wygięcie właściwe *10'2 mm/(mm*K) |
Najwyższa temperatura pracy ciągłej °C |
Rezystywność pf2*m | ||
materiał o malej wydłużalności |
materiał o dużej wydłużalności | ||||
20°C |
200°C | ||||
36% Ni + Fe |
Ni |
0,097 |
200 |
0,154 |
0,27 |
36% Ni + Fe |
Ni + Mn + Fe |
0,128 |
500 |
0,7 |
0,87 |
36% Ni + Fe |
20% Ni + 6% Mo + Fe |
0,17 |
250 |
0,8 |
0,93 |
Fe |
20% Ni + 6% Mo + Fe |
0,06 |
500 |
0,32 |
0,84 |
Fe |
mosiądz |
0,05 |
150 |
0,09 |
0,23 |
30% Ni + Fe |
mosiądz |
0,143 |
150 |
0,11 |
0,24 |
Do łączenia metali stosuje się luty — stopy metali o temperaturze topnienia niższej niż temperatura łączonych metali. Rozróżnia się luty miękkie — o temperaturze topnienia niższej niż 400°C i luty twarde — o temperaturze topnienia wyższej niż 700°C. Połączenia wykonane lutami miękkimi mają wytrzymałość na rozciąganie 20-^78 MPa, lutami twardymi zaś — 200+490 MPa. Do połączeń elektrycznych stosuje się zarówno luty miękkie, jak i twarde. Temperatura topnienia lutów powinna być o ok. 150°C niższa niż temperatura topnienia łączonych metali. Luty miękkie stosuje się do połączeń szczelnych, a luty twarde — do połączeń szczelnych i przenoszących obciążenia. Zakres zastosowań i właściwości niektórych lutów podano w tab. 4.
7