7355291015

refleksji naukowej i upowszechnianiu dorobku naukowego. Bardzo dużo zajmowaliśmy się problemami przygotowania oficera do stale zmieniających się warunków życia. Ponadto organizujemy wiele seminariów i konferencji naukowych, o których za chwilę.

Jeżeli chodzi o edukację dla bezpieczeństwa, to jesteśmy głównym ośrodkiem w kraju, który zajmuje się tą tematyką w tak szerokim zakresie. Dzięki badaniom, które prowadziliśmy w latach 1996-2000 (temat KBN-owski i resortowy), przygotowaliśmy model edukacji obronnej społeczeństwa RP, który stopniowo poszerzyliśmy o problematykę bezpieczeństwa.

Co do kształtowania kultury humanistycznej w siłach zbrojnych, to muszę powiedzieć, że partycypujemy we wszystkich przedsięwzięciach, które organizowane są w szkołach oficerskich i ośrodkach kształcenia. Nasza działalność, zmierzającą do zaznaczenia obecności humanistyki w naukach wojskowych, jest widoczna w większości opracowań naukowych. Mieliśmy i mamy duży wpływ na programy kształcenia humanistycznego.

Do niedawna też prowadziliśmy zaoczne podyplomowe studium pedagogiki, które ukończyli wszyscy pracownicy naukowo-dydaktyczni Akademii oraz szkół oficerskich.

W tym roku po raz pierwszy od kilkunastu lat nie mamy tych studiów. Przyczyną jest redukcja kadry oraz brak młodych nauczycieli akademickich. Uważam jednak, że nadal powinniśmy kształcić w tym zakresie naszych pracowników naukowo-dydaktycznych.

3. Jak ocenia Pan dorobek poszczególnych katedr i zakładów?

Katedry i zakłady w sposób wyjątkowo sprawny zrozumiały i w porę odnotowały zmiany, jakie zachodzą w siłach zbrojnych, szczególnie w obliczu cywilnej kontroli nad armią, wstąpienia Polski do NATO i przygotowania do wstąpienia do Unii Europejskiej. W wyjątkowo trafny teoretyczno-praktyczny sposób potrafiły połączyć wiedzę, często do tej pory abstrakcyjną, z bardzo realnymi potrzebami czasu pokoju, kryzysu i wojny.

Największe problemy z realizacją programu kształcenia ma KATEDRA PEDAGOGIKI, która ze względu na ograniczone ramy czasowe łączy w jednym przedmiocie nauczania trzy dyscypliny: historię wychowania, teorię wychowania i dydaktykę. Działalność dydaktyczna tej katedry jest ukierunkowana na zapoznanie studentów z kierunkami przemian w pedagogice ogólnej i wojskowej, organizacją przygotowania i przebiegiem służby zawodowej w siłach zbrojnych wybranych państw NATO.

W nauczaniu odstąpiliśmy od całościowego wykładania pedagogiki na rzecz sposobienia oficera do pewnych zachowań z zakresu komunikowania społecznego w wojsku, współpracy z mediami (public relations), prakselo-gicznych aspektów pedagogiki wojskowej i metodyki pracy pedagogicznej w dowództwie.

W związku z tym, że główny wysiłek dydaktyczny dotyczy studiów uzupełniających, studiów podyplomowych i kursów, zmieniono w znacznym stopniu treści edukacyjne i metody prowadzenia zajęć. W większym zakresie są to zajęcia kształtujące umiejętności praktyczne, np. warsztaty (kształtowanie dyscypliny, różne formy obecności w mediach, zachowanie się przed kamerą itp.). Zajęcia dydaktyczne są wspomagane nowoczesnymi środkami dydaktycznymi (prezentacje komputerowe, próby mikrofonowe, próby kamerowe).

Istotą programu realizowanego przez KATEDRĘ HISTORII SZTUKI WOJENNEJ jest przedstawienie studentom wpływu doświadczeń wojennych na kształtowanie się oblicza współczesnej sztuki wojennej oraz praktyki szkolenia bojowego wojsk, dowództw i sztabów.

Zapoznajemy studentów z różnorodnymi przykładami sposobów prowadzenia wojny, operacji i walki, zastosowania w działaniach nowych technicznych środków bojowych, wreszcie z przykładami struktury organizacyjnej wojsk, szkolenia i wychowania żołnierzy. Pomaga to