7355291320

B. Zasady sporządzania przypisów bibliograficznych

Przy sporządzaniu przypisów obowiązują podobne zasady, jak w wypadku zapisu bibliograficznego.

Kolejność umieszczania przypisów wynika z logiki pracy, dlatego inicjały umieszczane są przed nazwiskiem. W celu dokładnego zidentyfikowania fragmentu, do którego odnosi się przypis, należy w adresie podać numer strony (stron).

W celu uniknięcia powtarzania opisu w pełnej formie należy stosować odpowiednie formuły:

a.    TaM we z numerem strony - gdy przypis następuje bezpośrednio po poprzednim odwołaniu do danej pozycji,

b.    nazwisko autora (ew. tytuł lub jego fragment, gdy jest to autor kilku uwzględnionych pozycji) i yK. coh. z numerem strony - gdy odwołania przedzielone są innymi przypisami.

W sytuacji wielokrotnego powoływania się na jedno źródło, np. cytaty z jednego utworu, można ograniczyć się do podania w tekście zasadniczym numeru strony -pierwszy cytat opatrujemy pełnym przypisem i odpowiednią adnotacją (przykład 1. poniżej).

1.    H. KnłoeB, Cepdu,e EduHopoaa. CmuxomeopeHua u noaMbi, npeąncnoBne H.H. CKaTOBa, BCTynmenbHafl CTaTbn A. M. MnxaiinoBa; cociaBneHue, noąroTOBKa TeKCTa u npuMeHaHun B. n. Tapnina, Cawcr-neiepóypr 1999, c. 77. Bce flanbHeMiune ąmaTbi npuBOflflTCfl b TeKCTe no OTOMy n3ąaHMK), c yKa3aHneM b Kpyrnbix CKOÓKax HOMepa CTpaHnąbi.

2.    T. Tyczyński, Symboliści o symbolu, [b:] Historia literatury rosyjskiej XX wieku, pod. red. A. Drawicza, Warszawa 1997, c. 60.

3.    TaM we.

4.    TaM we, c. 70.

5.    H. KntoeB, y«. coh., c. 78.

6.    O M. flocToeBCKufi, 3anuci<u U3 nodnonbn, [b:] Ero we, CoópaHue co^uHeHuu e 15-mu moMax, t. 4, JleHMHrpafl 1989, c. 455.

7.    K. Kn3MMOB, CpedhMH A3ua e meopnecmee H.C. TuxoHoea, „Studia Rossica Posnaniensia” 2008, N° XXXIV, c. 19-23.