7648595295

OJCZE NASZ. 399

To Duvale, sąsiedztwo. Wiesz, dzieciąt pięcioro Żywić mają biedacy !. . . a matka w połogu.

Wyrzucą ich z mieszkania, jak nie spłacą skoro Zaległej raty czynszu. Nie miłe to Bogu,

Gdy kapłan, blisko nędzy, stroi się, nadyma.

Obszyj tylko kapelusz, rewerendę napraw,

Jeszcze w starej odzieży da się spędzić zima^u. . .

(Rzuca reioerendę i kapelusz na krzesło)*

A w cztery dni potem wzięty przez nich w zastaw,

Gdy siedział zakładnikiem w fatalnem więzieniu,

To nikt z ludu nie bronił swego dobroczyńcy!

Nikt, nikt ani pomyślał o jego zbawieniu.

Najubożsi żebracy, jego ulubieńcy,

Po franku na dzień żołdu brali od Związkowych;

I w dzień mordu tam pewno do pomocy byli...

Go P ksiądz karcisz mą wściekłość!... Dość tych słów miodowych! Głos twój, rzewnie strojony, już mię nie omyli!

Gdyś o niebie mi mówił, kapłanie! kłamałeś,

Kłamałeś, że tam dusza brata uwielbiona!

Tylko piosnką dziecinną żal mój uśpić chciałeś.

Ale fizyczny instynkt z głębi mego łona

Ocknął się na huk strzału, co tych zbójców zmiata.

Brata mego zabili! Mszczą mnie !. . . Przyklaskuję Słusznej pomście!

ks. proboszcz.

Ta święta, którą noszę, szata,

Żąda bym dom opuścił, co jej nie szanuje,

I nie dopuszczał więcej podobnej zniewagi.

Lecz chrześcijance, co śmie chełpić się z ochoty Do zemsty, winien jestem słowo rzec uwagi: —

Bóg, co za ludzkość wisiał na szczycie Golgoty,

Bóg, któremu brat żyjąc, codzień u ołtarza Święcił z łzami pamiątkę krzyżowej ofiary,

Bóg, którego w tej chwili szał twój tak spotwarza,

Jest Bogiem przebaczenia, dobroci bez miary.

Twój brat — mam o tern pewność, mówię ci to szczerze W chwili zgonu lgnął myślą do Chrystusa krzyża,

I stałość bohatera czerpiąc w swojej wierze,

Z męczenników słodyczą, z słowami pacierza,