Zbigniew Złotnicki urodził się 15 czerwca 1927 r. w Ożarowie. Pochodził z rodziny ziemiańskiej, aczkolwiek Jego rodzice nie posiadali własnego majątku ziemskiego. Od wczesnej młodości - jak sam wielokrotnie podkreślał - miał krytyczny stosunek do rzeczywistości społecznej i ustroju II Rzeczypospolitej. Jako człowiek dorosły
- do końca życia - nie krył swych poglądów lewicowych.
W chwili wybuchu II wojny światowej był uczniem gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie (dojeżdżał z Ożarowa) i harcerzem w tamtejszej 2. Drużynie im. T. Rejtana. W okresie okupacji - na tajnych kompletach - ukończył szkołę średnią. Brał czynny udział w ruchu oporu (ps. Ketling), będąc najpierw członkiem Narodowej Organizacji Wojskowej, a potem - Armii Krajowej (był dowódcą drużyny młodzieżowej, liczącej 20 chłopców w wieku od 16 do 22 lat). Uczestniczył w działaniach partyzanckich na obszarze Puszczy Kampinoskiej. W sierpniu 1944 r. został ujęty przez Niemców podczas ulicznej łapanki w Ożarowie i znalazł się w słynnym Dulagu 121 - niemieckim obozie przejściowym (Durchgangslager 121) w Pruszkowie, trafiając do hali, z której więźniowie byli przeważnie wywożeni do Oświęcimia. Szczęśliwie
- dzięki pomocy kuzynki, która była siostrą Czerwonego Krzyża i pracowała w obozie - udało mu się zbiec.
Po przejściu frontu - uprzedzony przez serdecznego przyjaciela - uniknął aresztowania przez UB. Z rodzinnego Ożarowa wyjechał do Łodzi i rozpoczął studia na Wydziale Ekonomicznym Uniwersytetu Łódzkiego. Podczas studiów - aby móc się sa-