8254445267

Informacje, opinie, propozycje 11-12/1995

"Pamiętam wycieczki rowerowe w okolicach Słupska organizowane przez prof. Szmytkowskiego. Wyjazdy na wykopki z prof. Pugaczem i Jego nieodłączny worek. Sadzenie lasu. Dyżury tygodniowe i program realizowany w czasie przerw... " Jarosław Siemaszko M * 83

“Pamiętam przenoszenie liścików miłosnych między kl. X (mat. - fiz.) a IXa (moja klasa). Listonoszem był ks. prefektf Nigdy się nie pomylił."

Barbara Łobuzińska - Tomaszewska M * 52

"Bajkowe " lekcje języka polskiego z prof. Haliną Sznigir. Bajkowe, bo słuchało się z zapartym tchem. Nigdy nie przestanę żałować, że moi synowie mieli mniej szczęścia i nie trafili pod skrzydła takiej wspaniałej osoby jak p. Sznigierf" Anna Dziuba - Sasin M * 69

“Bardzo miło wspominam pracę w kole polonistycznym “Wzwyż’ prowadzonym przez prof. H. Wolikowską. Pamiętam też interwencję pracowników Powiatowej Rady Narodowej, którym świeciliśmy w okna biur lusterkami. " Jadwiga Surmacz - Waśków M ⁴ 66

“Najwięcej zawdzięczam mojemu wychowawcy - prof. Z. Piwońskiemu. Jest dla mnie wzorem nauczyciela, wychowawcy, opiekuna. ” Lesław Dymek

M ⁴ 77

“Koszmar - apele, na których można było być napiętnowanym za noszenie kolorowych pończoch, brak tarczy czy mundurka lub - nie daj Boże! - pójście do kina na film od 18 lat lub do kawiarni. ” Helena Deneka - Jaruga M⁴ 61

“Niezwykle zakończenie roku szkolnego w 1973 r. przy świecach, po pożarze w szkole." Niezapomniane i kształcące koncerty Filharmonii Koszalińskiej."

Maciej Osak M ^l78

'Pamiętam, że przechodząc codziennie koło pomnika Kilińskiego szeptałam np. “dziś matematyka - trzymaj za mnie kciuki ’. I patrzyłam czy kamienna twarz jest uśmiechnięta, czy poważna." Wiesława Krempa - Ciborowska

M * 85

mgr Krystyna Danilecka

Na morzu

Kling-

po wodzie płynie szklanej Klang -

zagrały nieba ściany Klang.

po falach chmura pisze.

Kling-

zbudziły się klawisze -

Kling, klang, klong -

Smutek z morza wyszedł, w kuszę wsiąkł.

Srebrną mewą płynie w ciszę gong.

Kling-

powiada fala fali Klang-

zagrało całe morze Tęsknota się korali.

Kling - klang - klong -Kling -

Bałtyku serce bije.

Klong-

czy śpiewa w dali zboże?

Kling-

to Polska woła morzem -

Tomasz Kurpiejewski

Bluszczem przeszłości -Kwiatem młodości szalonych lat

Dla kogoś, kto nie zna Słupska obraz Polski pozostanie zawsze niepełny. To miasto dopełnia piękno kraju w którym żyjemy, jego historii pełnej nieoczekiwanych zawirowań, jego piękna i codziennych trosk dnia dzisiejszego. To niepowtarzalnie urokliwe miasto zawsze jest serdecznie do ludzi zwrócone. Przejść bulwarem nad Słupią wzdłuż czternastowiecznych murów, minąć Basztę Czarownic, Bramy Młyńską i Nową, zatrzymać się przed Zanikiem, wspomnieć czasy króla Eiyka Pomorskiego, zadumać się nad losami Kazka Słupskiego (Kazimierza IV). To miasto w historii boleśnie raniły wielkie pożary. Jeden w roku 1476, a drugi prawie pięćset lat później, w 1945 gdy spłonęła starówka, już po przejściu frontu - nie z wojennej potrzeby, a za przyczyną czyjejś pijackiej fantazji. To historia i jak to zwykle z historią bywa - nie można do niej żywić urazy. Zresztą miasto potrafiło goić zadane rany. Dziś bolesną raną jest plaga bezrobocia - największego w Polsce, pewnie i z nią ludzie sobie poradzą.

Tak właśnie myślałem sobie, stojąc w październikowe południe nad rzeką Słupią, która w swym krótkim biegu przemierza kilka jezior i sprowadza czyste wody do leżącego dwieście metrów niżej od źródeł rzeki - Bałtyku. To miło patrzeć na czystą rzekę, którą właśnie późną jesienią nieprzeliczone ławice łososia zmagają się z wartkim nurtem by dokonać tarła. Po rzece pływają dzikie kaczki z figlarnym spojrzeniem czarnych oczek - jest ciepło i słonecznie. Mijający mnie ludzie uśmiechają się przyjaźnie.

jakby wiedzieli jak bardzo podziwiam ich miasto. Podziwiam

• *

je dzisiaj - piękne, czyste i zadbane, ale pamiętam je także sprzed lat pięćdziesięciu. Nie dopaliły się jeszcze i nie wystygły na dobre szkielety spalonych kamieniczek śródmieścia, nie pogrzebano wszystkich żołnierskich trupów, krew na bruku nie obeschła, gdy zawszony, głodny i obdarty . ja czternastolatek przybyłem do Słupska. Codziennie nadjeżdżały transporty podobnych do mojej rodziny przesiedleńców, których koło historii wyrzuciło nagle poza granicę ojczyzny. Stłoczeni w bydlęcych wagonach z resztką żałosnego dobytku, przybywali do Słupska z Baranowicz, Oszmian, Grodna czy Wołkowyska. Piękną i jakże użyteczną cechą daną człowiekowi jest to, że potrafi on zapomnieć. Zapomnieć zwłaszcza o tym co było złem. Czas, który minął, tak jak i ludzie którzy minęli - nobilituje się w naszej pamięci. Ale nie sposób zapomnieć tak całkiem tamtych trudnych dni. Przybywający Polacy rozwiązywali z tobołków przywieziony dobytek, Niemcy pakowali swój. My nędzni i z garbem wojennych przeżyć, ale już z nadzieją w oku, oni bardziej dostatni, ale ze strachem niepewności swego losu. Mijaliśmy się w drodze. Były to głównie kobiety niemieckie. Szły smutne i szare ciągnąc swoje ręczne wózki także wyładowane tobołkami. Ich krzywda - jakże bliźniacza do naszej - nie budziła wówczas współczucia. Nasze własne cierpienia zacierały i czyniły niewidocznym - to co ich spotykało. Naród - prości ludzie ostatecznie zwykle płacą rachunki błędów