77
LES PREUYES INDIRECTES
dabord se rappeler la position prise a propos des preceptes de bienfaisance en generał, dont le premier est un praeceptum ero-galionis, en somme 1’aumóne. On se demande: Quid praecipitur dari? an de superfluis, Del de necessariis?
Responsio. Hoc praeceptum intelligitur de omnibus, tam necessariis, quam superfluis: quae honeste et iuste dari possunt: sicut dicit glossa super Matth. V. Honeste dico: quia res potest esse ita necessaria, quod non posset dari ita honeste. Iuste dico: quia res aliena non potest dari iuste: nec res superflua potest iuste retineri. Universaliter autem omnia superflua debent dari: et universałiter nulla iniuste possessa possunt dari: necessaria vero, quibus carere non possumus, non tenemur dare: quia non potest dari honeste: necessaria vero quibus carere possumus, in casu tenemur dare1.
Responsio. Ad primum dicendum, quod in duobus casibus omittit diues, si non dat pauperi indigenti. Primus est, indigenti posito in extrema necessitate: et hoc dictat ei conscientia; si non tunc dat, peccat mortaliter: unde Hierony... Secundus casus est, in ualde indigente, sed non in extrema necessitate: si enim habet ali-quis multa superflua: nec proponit melius dispensare, uel aeque bene; et tunc non dat, peccat mortaliter; et sic intelligitur illud
I. Joan. III...
Ad primum ergo, quod obiicitur: dicendum quod haec est uera: iste diues tenetur dare huic indigenti pro loco et tempore; sed haec est falsa: modo est tempus et locus: si proponit melius dare, uel aeque bene; sed esset locus et tempus, si non proponeret melius dare2,
Ce texte n’exige aucun commentaire, car il reproduit presque mot a mot celui de Guillaume d’Auxerre. Et si nous passons au traitó de 1’aumóne proprement dit, nous retrouverons la meme
Ouv. cit., III Pars, q. 59, m. III, a. 1, resol. 2.
Ouv. cit., III Pars, q. 59, m. III, a. 1, resp.