8482348713

Historii: http://www.histona.uwb.edu.pl/pih/zaklady/hsnph/transliteracja.pdf;

• obcojęzyczne cytaty z opracowań (stosownie do potrzeb) można cytować w oryginale, zaopatrywać tłumaczeniem lub podawać samo tłumaczenie - za każdym razem odsyłając (o ile to możliwe) do wydania tekstu oryginalnego.

uwagi uzupełniające:

-    znaki przestankowe (przecinki, kropki, średniki, znaki zapytania) i inne znaki graficzne (np. nawiasy) - poza myślnikiem - są stawiane zaraz po poprzedzającym je słowie czy innych znakach graficznych - np. "Jaś, który szedł rano do miasta (Białystok), nie zabrał ze sobą brata - Adama."

-    średnik - ; - jest znakiem twardszego podziału niż przecinek, stąd używa się go np. dla rozdzielenia różnych pozycji bibliograficznych w przypisie - por. Kowalski 2002; Wasilewski 2004, 23-24; Samsonow icz 1987, s. 34-45. - ale już nie powinno się go stosować przy rozdzielaniu części jednego opisu bibliograficznego (Samsonowicz; 2004; s. 3-45); w stosowaniu znaków przestankowych mamy być konsekwentni (nie zmieniamy znaczenia znaku w trakcie tekstu, bo utrudnia to lekturę i niepotrzebnie zatrzymuje uwagę czytelnika) i posługiwać się (wspólnymi dla wszystkich) zasadami języka polskiego;

-    wyrazy dwuczłonowe łączy się myślnikiem bez spacji - np. "porozumienie polsko-niemieckie", myślnik ze spacją między wyrazami służy innym celom;

-    sposób przywoływania autorów w tekście głównym: za pierwszym razem podajemy pełne imię i nazwisko, za drugim i następnym samo nazwisko. Po dłuższej przerwie raczej znów podajemy imię i nazwisko. W nauce polskiej unika się podawania inicjału imienia w tekście głównym jako elementu "nieładnego" stylistycznie.

Stosowanie podanych (jednolitych) zasad ułatwi pracę promotorom i recenzentom oceniającym prace.

OPIS BIBLIOGRAFICZNY