8565557761

Z ŻAŁOBNEJ KARTY 123

Aktywny udział w przygotowaniu tzw. czwórporozumienia organizacji młodzieżowych (ZHP, ZMW „Siew”, Związek Strzelecki i OHP), występującego przeciw antydemokratycznym tendencjom w ówczesnym życiu społecznym, spowodował konieczność wycofania się z pracy w Związku Strzeleckim i powrót do Krakowa.

Jesienią 1937 r. J. Korpała objął stanowisko kierownika Oddziału Oświaty Pozaszkolnej Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego. Rozwinął wówczas aktywność organizacyjną i publicystyczną w gronie bibliotekarskim i bibliofilskim. Przy wybitnym poparciu tegoż środowiska i Towarzystwa Miłośników Książki podjął starania o organizację bibliotek samorządowych, a w szczególności o realizację uchwał Rady Miejskiej z 30.11.1920 r. dotyczących utworzenia miejskiej biblioteki publicznej w Krakowie. Rozbudzone nadzieje na realizację planu przerwała wojna. Lata okupacji spędził J. Korpała w Krakowie, zatrudniony doraźnie w jednym z zakładów przemysłu spirytusowego na peryferiach miasta. Po wyzwoleniu Krakowa spod okupacji hitlerowskiej od 1.4.1945 r. podjął pracę inspektora świetlic i uniwersytetów ludowych w Wydziale Oświaty Rolniczej Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego. Uczestniczył równocześnie w tworzeniu na Uniwersytecie Jagiellońskim katedry oświaty i kultury dorosłych, współpracował z czasopismem Oświata i Kultura, na łamach którego opublikował artykuły o kształceniu kadr oświatowych dla przeobrażonego społecznie kraju, o roli oświaty dorosłych w przebudowie kulturalnej, a także o znaczeniu Dekretu o bibliotekach i opiece nad zbiorami bibliotecznymi.

Od 1.4.1946 r. objął — na podstawie konkursu — stanowisko dyrektora nowo powołanej Miejskiej Biblioteki Publicznej w Krakowie oraz adiunkta w Katedrze Oświaty i Kultury Dorosłych na Uniwersytecie Jagiellońskim. Z biegiem lat organizacja bibliotek i związane z nią prace zdominowały zainteresowania kulturalno-oświatowe.

Trzydziestoletnia prawie działalność zawodowa w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Krakowie (1946-1975) przyniosła w efekcie organizację od podstaw znaczącej na mapie kulturalnej miasta i kraju książnicy miejskiej, spełniającej rolę regionalnego ośrodka informacyjno-bibliograficznego i metodyczno-szkoleniowego, budowę rozległej sieci bibliotek osiedlowych, obejmującej teren całego miasta. Budowa tej sieci, składającej się w połowie lat 70. z 2 bibliotek, 64 filii i 67 punktów, a zwłaszcza ukształtowanie optymalnego, racjonalnego modelu organizacyjno-funkcjonalnego tej sieci z zarysowaniem perspektywicznej koncepcji jej rozwoju na nadchodzące dziesięciolecia, to główny efekt wielu przemyśleń, zabiegów organizacyjnych i nieustannych starań dyrektora J. Korpały. W tym właśnie dostrzegał największą dla siebie satysfakcję.

Ten nurt obejmował również pracę nad doborem zbiorów, rozszerzaniem i przekształcaniem funkcji społeczno-oświatowych, informacyjnych i kulturotwórczych bibliotek oraz dobieraniem i przysposabianiem zespołów pracowniczych do zadań, wynikających z nowych potrzeb społecznych i wymogów cywilizacyjnych. W tym zakresie Dyrektor nawiązywał do swoich doświadczeń społeczno-oświatowych z okresu międzywojennego, pogłębionych o współczesną teorię dydaktycz-no-andragogiczną.

W zróżnicowanym organizacyjnie systemie bibliotek publicznych, instytucji nie tylko gromadzących, opracowujących i przechowujących zbiory, lecz przede wszystkm informujących i popularyzujących swe zasoby — kluczową rolę wyznaczał bibliotekarzowi i jego aktywności informacyj-no-pedagogicznej. Winna się ona przejawiać we wszystkich formach działania: od umiejętnego doboru zbiorów, poprzez ich celowe uporządkowanie i sprawne udostępnianie z dyskretnym, taktownym, ale skutecznym przewodnictwem po zbiorach.

Poglądy swe J. Korpała popularyzował w licznych publikacjach ogłaszanych w czasopismach metodycznych i bibliotekarskich, w odczytach i wystąpieniach publicznych, a nade wszystko w pracy dydaktyczno-wychowawczej wśród bibliotekarzy. Był bowiem aktywnym działaczem Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich (przewodniczącym ZO Kraków-Województwo w 1. 1951-1972, członkiem Zarządu Głównego, wielokrotnym delegatem i aktywnym uczestnikiem komisji zjazdowych SBP w 1956 r., 1968 r. i 1975 r.; brał udział w Kongresie Kultury Polskiej w 1966 r. i in.), członkiem Rady Kultury i Sztuki przy ministrze kultury i sztuki, Rady Naukowej Biblioteki Narodowej, członkiem Kolegium Redakcyjnego Roczników Bibliotecznych i Komisji Egzaminacyjnej dla Kandydatów na Bibliotekarzy Dyplomowanych przy MSzWNiT. Brał także udział w Ruchu Obrońców Pokoju, w działalności Frontu Jedności Narodu oraz w lokalnych organizacjach takich