8598054975

Test a

Druga połowa XVIII wieku

Test podsumowujący rozdział I

Imię i nazwisko

Data

Klasa

1.    Czytaj uważnie tekst i zadania.

2.    W zadaniach 1., 3., 5., 7., 9., 11. oraz 12. znajdują się cztery odpowiedzi: A, B, C, D. Wybierz jedną z nich i zamaluj kratkę z odpowiadającą jej literą w karcie odpowiedzi.

3.    Jeżeli się pomylisz, błędne zaznaczenie otocz kółkiem.

4.    Rozwiązania zadań 2., 4., 6., 8., 10. oraz od 13. do 20. zapisz czytelnie i starannie w wyznaczonych miejscach. Pomyłki przekreślaj.

5.    Przy każdym poleceniu podano liczbę punktów, jaką można uzyskać za właściwą odpowiedź. Za rozwiązanie całego testu możesz otrzymać maksymalnie 41 punktów.

Tekst do zadań od 1. do 14.

Czesław Miłosz Oświecenie

Fragment książki „Historia literatury polskiej”

Jeśli renesans nazywamy złotym wiekiem literatury polskiej, to krótki, ale intensywny okres oświecenia jest pod wieloma względami łączącym to, zdawałoby się, zagubione dziedzictwo z literaturą epoki współczesnej. Odrodzenie kulturalne zbiegło się z panowaniem ostatniego króla polskiego, Stanisława Augusta Poniatowskiego, i z tej to przyczyny mówimy o okresie stanisławowskim. W rzeczywistości jednakże sytuacja kraju była już taka, że ludzie oświecenia ze swymi szerokimi poglądami i śmiałymi ideami nie byli w stanie zmienić biegu wypadków. Ale zarówno w dziedzinie edukacji, jak i literatury, pojmowanych przez nich jako narzędzia zaangażowania politycznego i społecznego, odcisnęli oni decydujące piętno na losach narodu. [...] „Ludzi oświecenia” nie było wielu. Toczyli nierówną walkę z powodu zawziętego oporu szerokich mas klasy rządzącej, szlachty, która wierna „sarmatyzmowi” sprzeciwiała się wszelkim nowościom. [...]

„Książę poetów”, jak nazywali go współcześni, Ignacy Krasicki był pod wieloma względami typowym człowiekiem oświecenia. [...] Jako poeta wpłynął głównie na oczyszczenie języka, co na jakiś czas uporządkowało chaotyczne bogactwo baroku. Powrócił w pewnej mierze do jasnego i prostego języka Kochanowskiego [...]. Pracowity, literaturę pojmował jako szczególne powołanie, a mianowicie jako interwencję moralisty w ludzkie sprawy. [...]

[...] spośród wierszy Krasickiego najtrwalsze okazały się te, które znajdują się w jego „Bajkach i przypowieściach” (1779). W nich szczególnie czuje się „lekkie pióro” człowieka oświecenia. Ambicją pisarza tej epoki nie było silenie się na formułowanie jakiejś nowo odkrytej prawdy, ale, skoro rozum jest powszechny, podanie przyjętej przez wszystkich mądrości w pięknej formie. Tak więc Krasicki bez wahania zapożyczał tematy do swoich bajek z ogromnego zasobu literatury fabuł i stycznej, od Ezopa¹ poczynając, a na współczesnych mu Francuzach kończąc. [...] Filozofia Krasickiego jest sucha i trzeźwa. Jego świat jest światem, w którym