9372349785

24

Streszczenia.

Ch. P.

W sprawie sposobu Monaldiego autor cytuje zdanie Ficka, że torakoplastyka ta różni się od innych typów nadszczytowej torakoplastyki chyba tylko tem, że stwarza trudniejszy dostęp. Opis własnej techniki autor ogłasza osobno (p. niżej).

Walther Graf (Coswig). Przyczynek do techniki torakoplastyki. (Der Chirurg, Nr. 12/36,

_s.    469 — 476).

Od 10 lat wysiłki chirurgów idą w kierunku uzyskania takiej metody torakoplastyki, której wynikiem byłoby wygojenie się jamy szczytowej z zachowaniem reszty płuca zdolnego do czynności (po operowanej stronie).

Domeną torakoplastyki jest, jak wiadomo, rozpadowe gruźlicze schorzenie górnego płata płuca. Technika podana przez Monaldiego jest w ostatniej modyfikacji odmianą torakoplastyki nadszczytowej.

W ciągu szeregu lat autor doskonalił technikę torakoplastyki nadszczytowej, dążąc do uzyskania całkowitego zapadnięcia szczytu. Początkowo usiłowania G. szły w kierunku usuwania całego 1. żebra z cięcia tylnego (przykręgowego). Stopniowo technika ulegała zmianom: obecnie autor wykonywa plastykę nadszczytową na dwa tempa, od przodu i od tyłu.

Technika zabiegu od przodu: w miejscowem znieczuleniu cięcie od mostkowego przyczepu 2. żebra w kierunku wyrostka barkowego. Po rozsunięciu włókien mięśnia piersiowego wycięcie 2. i 3. żebra jaknajdalej do tyłu, następnie operujący odłuszcza tylną powierzchnię 1. żebra od śród-piersia tuż u przyczepu mostkowego poczem przecina w tem miejscu żebro i chwytając koniec przeciętego żebra usuwa je jaknajdalej do tyłu; zazwyczaj udaje się usunąć spory kawałek 1. żebra. Po wykonaniu apikolizy autor zakłada niewielką plombę — 60 cm⁵; nie stosuje plomby w razie istnienia odmy, wzgl. odmy powikłanej wysiękiem.

W razie gładkiego przebiegu po pierwszej operacji, następuje drugie tempo — przykręgowa torakoplastyka: w ten sposób 1., a nawet 2. żebro zostaje usunięte w całości, autor usuwa obecnie niekiedy tylne części żeber według techniki Prousta, Maurera i Rollanda.

Opisaną metodą autor operował 120 chorych.

A. Maurer iDreyfus-le Foyer. Technika przykręgowych torakoplastyk z pod-okostnowem wycinaniem żeber i z wycinaniem żeber wraz z okostną. (Journal de Chirurgie, Nr. 5,

t.    47/36, s. 721 — 753).

Klasyczna przykręgowa torakoplastyka Sauer-himcha nie jest w stanie wyleczyć dużych jam

szczytowych. Po omówieniu różnych sposobów stosowanych przez autorów w latach ubiegłych, M. i D. dochodzą do wniosku, że należy przestrzegać •następujących zasad wykonywania torakloplasty-ki:

1.    Jamy szczytowe umiejscowione styłu w pobliżu śródpiersia wymagają specjalnej techniki torakoplastyki (wypuszczenia żeber styłu w stawach żebrowo-kręgowych z jednoczesnem usunięciem wyrostków poprzecznych kręgów).

2.    Każda torakoplastyka wymaga usunięcia 3 pierwszych żeber: 3.i 2. żebro należy wyciąć na rozległej przestrzeni (17 — 18 cm.), 1- żebro powinno być zawsze usunięte w całości.

3.    Kombinacja operacji przykręgowej z torako-plastyką przy mostkową (przednią), lub boczną (w, linji pachowej) pozwala na całkowite usunięcie każdego żebra.

4.    Technika torakoplastyki pozwala w obecnej dobie ra „wymodelowanie” klatki piersiowej na dowolnej przestrzeni w dowolnym kierunku.

5.    Nie należy doprowadzać do zapadnięcia dużych jam zbyt szybko, a z drugiej strony ze względu na chorego nie należy rozdzielać zabiegu na zbyt wiele posiedzeń.